Worek kości recenzja

Po wlaniu w swój żołądek hektolitrów wody, przebytej wojnie z komarami i strapieniem, jakie niesie słońce, zajęłam się kolejną pozycją Stephena Kinga.
Od pewnego czasu cierpię na pewnego rodzaju kryzys czytelniczy; co nie przeczytam, to krytykuję, nie mogę przebrnąć przez zdanie bez zgrzytnięcia zębami: „ot, kolejni denerwujący bohaterowie!”. Naiwnie założyłam, że „stary, dobry King” się sprawdzi, zaś „Worek kości”, tak mocno zachwalany w pewnym sensie odczaruje ten zły stan.

Mike jest pisarzem; może nie należy do grona najbardziej poczytnych amerykańskich autorów, ale radzi sobie całkiem nieźle. Facet kocha to, co robi, jednak od pewnego czasu cierpi na wypalenie zawodowe. Każdą kolejną książkę, jaką wydaje nazywa chłamem, co nie naskrobie na kartce papieru, to krytykuje. Ktoś nazwałby go ambitnym, pracowitym, lojalnym wobec czytelników facetem, ale ja mam nieco inne zdanie na ten temat.
Warto również wspomnieć, że mężczyzna stracił żonę. To było takie nagłe. Jednego dnia planował z nią powiększenie rodziny, a drugiego musiał ogarnąć sprawy pogrzebowe. Żegnając swoją wielką miłość, Mike uświadomia sobie, że był przez nią okłamywany.
Jednak powróćmy do kryzysu pisarza. Mike nie może znieść tej beznadziei, więc rusza w podróż, by ponownie poczuć wenę twórczą. Facet nieustannie krąży wokół własnej osi, użala się nad sobą i wreszcie trafia do domku, który wcześniej tak wiele dla niego i jego zmarłej żony znaczył. Mężczyznę przerażał, ten dom, więc starał się uniknąć powrotu w nazwijmy to: „dawne strony”.




Powieść oceniam słabo. Przez pierwsze dwieście stron byłam zdana na udrękę, jaką zgotował nam King w postaci marnego utopijnego bohatera, jak również w mojej ocenie niepotrzebnie zostaliśmy szczegółowo wprowadzeni w rynek czytelniczy za oceanem; chciałbym rzec: - guzik mnie to obchodzi.
Kolejne strony płynęły również ciężko. Nie mogłam się wkręcić w nowy romans Mike’a; i tutaj rzekłabym kilka niecenzuralnych słów, ale sobie odpuszczę.
Dopiero ostatnie dwieście stron (książka zawiera ponad sześćset), dostałam lekkiego kopa, czytając tajemnicę Sary. Poczułam dawny klimat, powiew Kinga, jakiego znałam; z ulgą, jakoś przez to przebrnęłam.

I ja również miałam ochotę zapłakać nad autorem zmagając się z jego dziełem; przez 2/3 książki miałam wrażenie, że czytam romansidło z lekkim wątkiem paranormalnym. Nie mogłam uwierzyć, że to ta sama powieść, tak wysoko oceniana przez recenzentów. Całkowicie się zawiodłam.