Pamiętnik diabła recenzja

"Demony się cieszą, wiedzą, że za moment dostaną to, czego tak pragną".

Długie ciemne włosy.
Ostre rysy twarzy.
Zielone oczy.
Pełne usta.
Zgrabnie wysportowana.

Czy naprawdę te cechy mogły być powodem tego całego okrucieństwa?

Prolog. Co tu się wydarzyło. Tych kilka stron doprowadziło mój umysł do wrzenia. Styki z napięcia mi się popaliły odcinając umysł od serca, serce od ciała, a ciało od życia.

Przepadłem. Zatraciłem się w czytaniu, w demonicznym tangu z piekielną muzyką w głowie. Kuba stał się moją obsesją. Moim tu i teraz. Czy to obłęd?

Zamykam oczy. Łapię głęboki oddech. Analizuję…

Przebudzam się w dusznej, pełnej spoconych ciał sali. To chyba jakiś klub. A przy barze stoi ona. Demony przeszłości powracają... Patrzę, a moje myśli szybko galopują, szukają wyjaśnienia, zrozumienia co tu się do cholery dzieje.

Polowania czas start.

Zimne dreszcze na plecach i lekkie podniecenie towarzyszyły mi podczas lektury. Znalazłem się w świecie przepełnionym brutalnością, gdzie rządziła rozkosz z zadawania bólu drugiej osobie.

Samotność. Od początku ją wyczuwałem, biła po oczach. Właściwie każda osoba tutaj się pojawiający w mniejszym lub większym znaczeniu się z nią mierzyła. Ale nie wszystkim się ona podobała i nie dla każdej/każdego była ona dobra.

I ekscytacja. Za sprawą głównego bohatera było jej tutaj bardzo dużo. A za sprawą umiejętności pisarskich autora, o zgrozo, im głębiej wchodziłem w tę historię, również i mnie ona dopadała.

Sceny brutalnych napaści autor utkał tak realnie, że miałem wrażenie bycia tam, w środku rozgrywających się scen. Czytałem. Patrzyłem. I doznawałem szoku. Dopadało mnie obrzydzenie. Te momenty były jak demoniczna przejażdżka rollercoasterem.

Po mistrzowsku autor zbudował wokół Kuby mur tajemniczości. Co jakiś czas burząc skrawek tego muru, odsłaniał fragmenty jego przeszłości. Nie za wiele... by to napięcie tajemniczości trwało jak najdłużej. Karmił mnie ścinkami, drażnił mój umysł, a moje pragnienie dowiedzenia się wszystkiego rosło we mnie bez zahamowania.

Zatracony w czytaniu docierałem do mrocznych zakamarków umysłu Kuby. Nie chciałem tego, ale autor swoimi pisarskimi umiejętnościami sprawił, że dałem się prowadzić w tym kierunku.