Pamiętnik diabła recenzja

Cześć i czołem!
Czy słyszeliście o teorii, iż choć raz w życiu każdy z nas spotyka na swojej drodze mordercę - nawet nie zdając sobie z tego sprawy?

Kuba Sobański ma 22 lata, studiuje prawo i ma wszystko, o czym każdy młody chłopak może zamarzyć - penthouse w luksusowym apartamentowcu, sportowe auto, przyjaciół i przepiękną dziewczynę. Ale ma coś jeszcze... Sekret, o którym dowiadują się tylko nieliczni, a za jego cenę ponoszą śmierć. Kuba jest seryjnym mordercą, diabłem w ludzkiej skórze i nie potrafi oprzeć się swoim żądzom. Robi wszystko to, o czym każdy boi się chociażby pomyśleć, a inni skrycie marzą. Czy odważysz się zajrzeć w jego pamiętnik i poznać najmroczniejsze tajemnice?

"Deszcz uderza o szyby, grając diabelską muzykę. Nachylam się nad jej twarzą. To jest ten moment. Czuję to. Przychodzi nagle, jak poprzednio. Nasze spojrzenia się krzyżują. W jej oczach pozostał tylko strach i malutka iskierka nadziei".

Jako fankach historii o seryjnych mordercach, choć w większości tych prawdziwych, ale fikcyjni też się zdarzają - nie mogłam przejść obojętnie obok tej powieści. Z zapartym tchem w piersi i bijącym w klatce piersiowej sercem śledziłam poczynania Kuby. W pewnym momencie jednak zapaliła mi się w głowie czerwona lampka - przecież nie powinnam chcieć, aby główny bohater, który jest seryjnym mordercą, wymykał się wymiarowi sprawiedliwości. Jednak momentami naprawdę przyłapywałam się na tym, że mu kibicuję. Dlatego właśnie nie podoba mi się, w jaki sposób został wykreowany. Bo jego postać została stworzona zbyt idealnie, co pozwoliło mi się z nim zżyć. I z jednej strony jest to ceniona cecha u autorów, jednak w tym przypadku... no nie bardzo. Ale za to pozostali bohaterowie również zostali bardzo dobrze wykreowani.

Akcja historii toczy się dość szybko, momentami naprawdę nie można się od niej oderwać, a po dotarciu do zakończenia musiałam od razu sięgnąć po część drugą, zatytułowaną "Proces Diabła". Autor ma bardzo przyjemnie dla oka pióro, czyta się szybko - wręcz płynie po rozdziałach. Momentami może było tam zbyt wiele niepotrzebnej "prywaty" głównego bohatera, ale dla tak dobrej powieści jestem w stanie to wybaczyć. Z czasem też udało mi się oddzielić emocjami od Kuby i zrozumieć, że przecież on jest tym złym. Historia jego przeszłości, która jest rozwiązaniem zagadki pt.: "Dlaczego Kuba morduje" jest dość tragiczna i przez to człowiek jeszcze bardziej zaczynał mu współczuć, co również nie ułatwiało sprawy.

Polecam wszystkich fanom powieści tego typu, jednak polecam również podejść do niej z lekkim dystansem, aby nie związać się zbytnio emocjonalnie z głównym bohaterem.

Po więcej zapraszam na IG: @strazniczka_ksiazekx - codziennie newsy książkowe, update czytelnicze oraz nowe recenzje.