Zimna kalkulacja recenzja

Nie od razu poczułam, że to jest „moja” książka. Początek nie wciągnął mnie tak, jakbym tego oczekiwała od thrillera kryminalnego – zwłaszcza takiego, który obiecuje wyścig z czasem o życie zaginionego dziecka. Zamiast napięcia i niepewności, dostałam mnóstwo drobiazgowych opisów i pobocznych wątków, które niewiele wnosiły do głównej fabuły. Momentami miałam wrażenie, że autor zapomina, o co właściwie chodzi w tej historii, rozwodząc się nad szczegółami, które równie dobrze mogłyby zostać pominięte.

Mimo tego, kiedy już przebrnęłam przez pierwsze rozdziały, zaczęłam dostrzegać mocne strony tej powieści. Główna oś fabularna – czyli poszukiwanie zaginionego ośmioletniego dziecka i odkrywanie ponurej prawdy ukrytej za serią tajemniczych zbrodni – naprawdę mnie zaciekawiła. Sabine Yao to bohaterka, którą polubiłam, chociaż momentami miałam ochotę nią potrząsnąć. Jej upór i dociekliwość sprawiają, że sprawa posuwa się do przodu, ale mam wrażenie, że sama gubi się w gąszczu wątków, jakie narzuca jej autor.

Khalaf, były agent tajnych służb, wprowadza ciekawy kontrast – jest postacią, której mieszkańcy ufają bardziej niż policji. To wątek, który mógł być rozwinięty jeszcze lepiej, bo kryje w sobie ogromny potencjał. Pojawienie się Moniki Monti, śledczej działającej wbrew rozsądkowi i wszystkim dookoła, dodało trochę dynamiki, ale wciąż miałam wrażenie, że historia mogłaby być bardziej zwięzła i skoncentrowana na kluczowych wydarzeniach

Mimo że „Zimna kalkulacja” nie porwała mnie od razu, nie mogę odmówić jej solidnego fundamentu – widać, że autor zna się na swojej dziedzinie, a opisy pracy śledczych i medycyny sądowej są realistyczne. Problem w tym, że chwilami bardziej przypominają podręcznik niż thriller. Zbyt długie wyjaśnienia i techniczne szczegóły sprawiają, że napięcie, które powinno budować się z każdą stroną, często gdzieś umyka.

Jednak gdy akcja w końcu nabiera tempa, trudno oderwać się od lektury. Główna zagadka, choć ukryta pod warstwą pobocznych wątków, okazuje się naprawdę niepokojąca i mroczna. Widać tu zimną precyzję Tsokosa – zarówno w konstruowaniu intrygi, jak i w portretowaniu świata, w którym nikt nie jest bezpieczny, a zło czai się tuż obok.

Ta książka wymaga cierpliwości. Nie jest to thriller, który wciągnie od pierwszej strony i nie pozwoli zasnąć, ale jeśli ktoś lubi szczegółowe, dobrze udokumentowane kryminały z realistycznym tłem, to może znaleźć w niej coś dla siebie. Dla mnie jednak mogłaby być krótsza i bardziej dynamiczna – wtedy jej potencjał w pełni by się rozwinął.