Zimna kalkulacja recenzja

Autora Michaela Tsokosa odkryłam niedawno dzięki współpracy z wydawnictwem Skarpa Warszawska. Bardzo przypadł mi do gustu – zarówno jego styl, jak i tematyka powieści. Dziś kilka słów o drugim tomie z Sabine Yao w roli głównej, która ponownie balansuje między intuicją a twardymi faktami. Mroźna aura, zbrodnia podszyta tajemnicą i wyścig z czasem o życie dziecka.

Sabine Yao musi wraz z zespołem rozwikłać kilka zagadkowych śmierci. W lesie zostają odnalezione dwa zmasakrowane ciała, owinięte w aksamit. Kto i dlaczego je tam zostawił? Podobna atmosfera unosi się wokół dziecięcych zabawek porozrzucanych w innym miejscu – wśród nich znajdują się zwłoki mężczyzny. Kto go zabił i co jeszcze odkryją śledczy?

Równolegle były agent tajnych służb prowadzi własne dochodzenie w sprawie zaginięcia ośmioletniego chłopca – który, jak się okazuje, nie jest pierwszym zaginionym w tej okolicy. Dlaczego to Khalaf go szuka, a nie policja? Jego postać zdecydowanie zasługuje na uwagę – informacje o nim są dawkowane bardzo oszczędnie, co przez długi czas nie pozwala nam poznać jego prawdziwych intencji. Co naprawdę kieruje jego działaniami?

Co tu dużo mówić – Tsokos ma wyjątkowy dar budowania atmosfery, a ta jest gęsta jak mgła w listopadowy poranek – przesycona niepokojem i poczuciem, że za chwilę wydarzy się coś złego. Umiejętnie łączy medyczne detale z dynamiczną akcją i trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Czuć, że to nie tylko fikcja – jako lekarz sądowy przemyca do fabuły ogrom wiedzy ze swojego zawodu, co sprawia, że całość nabiera autentyczności i mrozi krew w żyłach.

Jeśli lubicie thrillery, które serwują więcej niż tylko trupy i policyjne procedury, a do tego macie ochotę na książkę, którą pochłania się jednym tchem – sięgnijcie po Zimną kalkulację. Michael Tsokos po raz kolejny udowadnia, że wie, jak wstrząsnąć czytelnikiem – i to z chirurgiczną precyzją.

Cytaty:
,,Gdyby Yas­ser nie był ośmio­let­nim chłop­cem, po­strze­ga­nym w rze­czy­wi­stym świe­cie jako dziec­ko, dla któ­rego po­ję­cie śmier­ci nie miało żad­nego sensu, sta­no­wiło nie­po­jęty abs­trakt, coś, czego nie mógł zro­zu­mieć ani wpi­sać w swoją dzie­cięcą, małą rze­czy­wi­stość – i gdyby był przy­tomny albo zdol­ny do ja­snego my­śle­nia, wie­dział­by, że umie­ra. Że pia­sek w jego klep­sy­drze ży­cia prze­sy­puje się na długo przed cza­sem.”

,,... to pocieszająca myśl, przynajmniej z zawodowego punktu widzenia, że tutaj, w zakładzie medycyny sądowej, dzięki naszym badaniom nie tylko przyczyniamy się do tego, by osoba odpowiedzialna za śmierć dziecka została pociągnięta do odpowiedzialności, ale również pomagamy, wspólnie ze śledczymi ds. zabójstw, przywrócić zabitemu dziecku jego tożsamość. Oddać mu jego imię. ”