Psychologia ogrodnictwa recenzja

To już druga książka od WUŁ (Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego) z serii- Psychologia wszystkiego, z jaką miałam okazję zapoznać się bliżej.
Przyznam, że wcześniejsza pozycja rozwijająca temat żałoby była dość trudną i ciężką lekturą z ogólnie wiadomych powodów, ale tym razem temat psychologii ogrodnictwa, okazał się zdecydowanie bardziej lekki, no i co tu dużo mówić… po prostu przyjemniejszy.
Sama mogę powiedzieć, że jestem pasjonatką ogrodnictwa i od razu podeszłam do tej książki z wielką euforią, ale jeśli nawet ktoś nie czuje się ogrodnikiem… to radzę nie nastawiać się negatywnie i mamrotać pod nosem hasła: „to nie dla mnie” Może nawet bardziej ta wiedza zawarta w książce przyda się laikowi, choćby po to, aby się przekonał, że ogród nie gryzie.

Ogrodnictwo to popularne zajęcie we wszystkich krajach. Autorka najbardziej skupia się jednak na omówieniu tematu na przykładach, teoriach i badaniach głównie w Wielkiej Brytanii. Zauważa również, że im starsze społeczeństwo tym bardziej angażuje się w ten rodzaj spędzanego czasu, ale nie jest to regułą, bo przekonują się do ogrodnictwa coraz częściej i młodsze osoby. Każda inicjatywa jaka promuje i angażuje w aktywność związaną z tematem ogrodnictwa jest sposobem na zwiększanie świadomości i całej pozytywnej strony, jaką może przynieść lepsze poznanie natury i naszego miejsca w niej. Pod tym względem książka jest dobrą motywacją do odkrycia czegoś nowego i być może wkręcenia się w nową pasję.

Harriet Gross w swojej książce rozważa, co ogrodnictwo oferuje ludziom i w jaki sposób przyczynia się do ich lepszego samopoczucia. Wyjaśnia też dlaczego ludzie w ogóle uprawiają ogrodnictwo i dlaczego są tacy, którzy nie chcą tego robić. Można jednak w całości doszukać się bardziej pozytywnych aspektów i plusów z przebywania na łonie natury oraz jej ingerencję. Ma to doskonały wpływ na stan psychiczny i fizyczny.
Tutaj wtrącę swoje trzy grosze i powiem, że całkowicie się z tym zgadzam. Pod względem psychicznym wielokrotnie uspokajały mi się nerwy, a problemy wydawały mniejsze, gdy odwiedzam swój kawałek raju i w nim działam. Pod względem fizycznym także wykonywane ćwiczenia, czy to za pomocą łopaty, czy motyki w rękach poprawiają formę i kondycję przy okazji ogarniania grządek oczywiście. Zupełnie za darmo i jeszcze później z podziękowaniem od natury w formie plonów. Ten kto zjadł pomidora prosto z krzaczka, wyhodowanego przez siebie ten nigdy nie zapomni jego smaku.



Wracając do konkretów, to Gross wyjaśnia i tłumaczy pojawiąjący się stan uważności i flow jakie czujemy poprzez głęboki kontakt z przyrodą. Wspomina o wzajemnie stworzonej relacji: Człowiek- Natura, dogłębnie ją analizując i uzmysławia, że ogrodnictwo może okazać się dobrą terapią na różne problemy i gorsze momenty, kiedy potrzebna jest jakaś większa odskocznia od rutyny w życiu. Wskazuje zdrowotne właściwości ogrodów, ich relaksacyjne oraz regenerujące działanie.

I za tę sprawczość uwielbiam właśnie ogrodnictwo. Czuję dumę kiedy coś urośnie i pokorę kiedy znowu nie widzę efektów pracy. Nie oszukujmy się. Współżycie z naturą to ciężka praca, ale kto ma w tym pasję to ta praca jest przyjemnością. Nie każdy odnajdzie się w zieleni i tematach ogrodowych. Każdy musi odnaleźć swoją pasję i swoje flow. Miałam to szczęście, że od najmłodszych lat byłam związana z naturą i nieświadomie zakochiwałam się w możliwości ingerowania w nią i wzajemnej symbiozy. Jestem za to wdzięczna. Prosty, zrozumiały język, bo nie uderza swym naukowym tonem i lekkie pióro autorki, od której też bije pasja do ogrodu mocno zachęca do zapoznania się bliżej z tematem. Oby więcej takich książek.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.