Upalne lato Marianny recenzja

„Upalne lato Marianny” Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak to niespodziewanie dobra, prawdziwa i ponadczasowa powieść o pierwszej miłości i jej konsekwencjach. Autorka utkała swoją opowieść na kanwie wspomnień jej dziadków, a „Upalne lato Marianny” jest pierwszym tomem rodzinnej sagi.

Wakacje 1939 roku. W powietrzu czuć wojenne niepokoje, ale na wsi życie płynie swoim własnym, leniwym rytmem. Osiemnastoletnia Marianna i jej najlepsza przyjaciółka Krystyna przygotowują się do wyjazdu na studia do Warszawy. Letni spokój dziewcząt zostaje zmącony, gdy do wsi przyjeżdżają letnicy – Zenon, w którym od lat potajemnie kocha się Krysia oraz jego przyjaciel Zygmunt, który okazuje się być przyszłym wykładowcą Marie na wydziale prawa. W ciągu dwóch miesięcy naiwna i rozkapryszona panna Marianna przejdzie szybki kurs dorastania i dowie się, że wszystko ma swoją cenę.
Marianna to trochę naiwna i rozpieszczona panienka z dobrego domu. Do samego końca jakoś nie udało mi się jej polubić. Dziewczyna ma mocny, impulsywny charakter, wychodzi poza utarte schematy, chce od życia czegoś więcej, a nie tylko powielania stereotypów, ma marzenia i nie boi się po nie sięgać. Wyjazd na studia ma być ucieczką od rodziny i nudnego, wiejskiego życia. Przy tym wszystkim Marie jest niesamowicie dziecinna i niedojrzała psychicznie. Co prawda jest to kwestia wychowania, gdyż dziewczynki w tych czasach chowane były pod kloszem, na temat cielesności nie mówiło się nawet w kobiecym gronie, a podstawowe kwestie związane z dorastaniem i rozkwitem fizycznym traktowane były jako wstydliwe, o których nikomu nie wolno wspominać. Wiedzę na tematy tabu Marianna czerpie z powieści podkradanych z ojcowej biblioteczki. Jej wyobrażenia dotyczące miłości wyniesione z romansów w zderzeniu z prawdziwym życiem muszą przynieść ból i rozczarowanie.
Spodziewałam się naiwnej historyjki z wątkiem miłosnym w tle. Okazało się jednak, że „Upalne lato Marianny” to kawał świetnej literatury, która poza historią pierwszej miłości dwóch zupełnie innych dziewcząt, porusza poważne kwestie, jak choćby śmierć najbliższych, przemoc w rodzinie, aborcja. Lekkość pióra autorki jest zachwycająca! Dzięki temu powieść czyta się przyjemnie i szybko, a ilość przykrych zdarzeń i doświadczeń nie przytłacza oraz nie psuje czytelnikowi nastroju. Mimo wszystko przez cały czas pod powierzchnią słów wyczuwalna jest gorycz życia.
Powieść Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciakto zrobiła na mnie wyjątkowo pozytywne wrażenie. Nie spodziewałam się, że historia Marianny wywoła we mnie tyle emocji, zmusi do refleksji, całkowicie wciągnie w swój świat. Doszłam nawet do wniosku, że w podstawowych kwestiach świat wcale się nie zmienił. Po lekturze mogę obdarzyć Marie trochę smutnym oraz lekko pobłażliwym uśmiechem i szepnąć „Witaj w świecie dorosłych, maleńka”.