Siedem lat ciemności recenzja

... ale z jakiegoś powodu – czy to stylu autora, czy zainteresowania jakąś poboczną postacią – człowiek czyta je aż do końca. Bez przekonania czy zaciekawienia, bez rumieńców na twarzy, ale jednak.

,,Siedem lat ciemności'' Jeong You Jeong zaliczam właśnie do takich książek.

Przyznam, że do tej pozycji byłam nastawiona naprawdę pozytywnie i wiele sobie po niej obiecywałam, ale ,,skończyło się jak zawsze'' czyli w zasadzie poprawnym, acz przeciętnym kryminałothrillerem.

(Wszystko już było.)

Podejrzewam, że na mój odbiór ,,Siedmiu lat ciemności'' znaczący wpływ miał fakt, że nie byłam w stanie utożsamić się z żadną z postaci wykreowanych przez autorkę. A to dlatego, że nie było w nich głębi, brakowało mi rozbudowanej psychologii, najbliżej było mi do pana Ahna i jego rozterek literackich, ale to byłoby na tyle.

Tak naprawdę nie obchodził mnie główny wątek związany z morderstwem Seryong – bo w zasadzie tego, co, jak i dlaczego się stało, dowiadujemy się gdzieś na początku – nie interesowało mnie, dlaczego Eunju zginęła i kto właściwie ją zabił (bo była nieznośną, zapatrzoną w siebie kobietą, która nie potrafiła odpuścić i przez to uczyniła okropnym życie swoje, swojego męża i syna), losy i plany Yongje, ojca Seryong, zupełnie mnie nie obchodziły (zresztą byłoby dziwnym, gdyby tak było, bo autorka uczyniła z niego tak maniakalnego psychopatę, że sam Hannibal Lecter byłby z niego dumny), tak samo jak losy ojca Sunghwana, który był rozmemłanym, skrajnie nieodpowiedzialnym alkoholikiem, którego charakterologiczna impotencja doprowadzała mnie do szału.

Sam Sunghwan też był zupełnie nijaki i bez wyrazu – nie mogłam go polubić, bo autorka poznała mnie z dorosłym bohaterem tylko po to, żeby zaraz cofnąć się do momentu katastrofy na jeziorze i do tego, co do niej doprowadziło. A jak się już pewnie domyślacie, małego Sunghwana w książce nie było zbyt dużo.

Ostatecznie to właśnie katastrofa na jeziorze okazała się jedynym w miarę interesującym wątkiem. Bo wiecie, czym innym jest zabicie dwóch osób, a czym innym spuszczenie wody z tamy i doprowadzenie tym samym do zmycia z powierzchni ziemi całych wiosek.

Niestety, rozwiązanie tej zagadki było dość... niewiarygodne. To znaczy, może i gdzieś istnieją zwyrodniałe umysły zdolne wymyślić tak diaboliczne plany ale muszą je jeszcze przecież zrealizować i przede wszystkim: mieć ku temu środki.

A to już znacząco zmniejsza prawdopodobieństwo osiągnięcia sukcesu.

Kończąc, ,,Siedem lat ciemności'' okazało się dla mnie poważnym zawodem, a to dlatego, że ta książka była po prostu... nijaka. I już naprawdę dawno żadni bohaterowie tak bardzo mnie nie obchodzili.

Generalnie nie polecam.