Koronkowa robota recenzja

Jest to pierwszy tom trylogii o Camille'u Verhoevenie. Podkreślam to na wstępie, bo jeśli komuś, tak jak mnie, w ręce wpadnie pierwsze wydanie, to na okładce znajdzie jak byk, że jest to tom "kolejny", a wydawnictwo zarekomenduje mu czytanie najpierw pozostałych dwóch części. Bo tak je sobie nie po kolei wydało, brawo Muza. Co niestety odrobinę (wrrr...) psuje przyjemność, ponieważ koniec jest już wtedy czytelnikowi znany. Ale nie wszystkie niuanse, zasadzki i smaczki tekstu, na szczęście. Gdyby to była gorsza książka, albo prosty whodunit, to właściwie nie byłoby po co czytać - a tu naprawdę warto.
Bohater to stary wyga, detektyw inteligentny, sprawny, bezwzględnie dążący do prawdy... i wyróżniający się nader nikczemną posturą. Że zacytuję innego klasyka kryminałów - wzrostem siedzącego psa. Ale biada temu, kto z tego małego, łysego facecika robi sobie heheszki. Poirota i panny Marple też prawie nikt nie brał poważnie. Poza tym Camille jest dziedzicznie obciążony talentem rysowniczym, głównie wykorzystywanym do portretowania osób z jego otoczenia. I wychodzi mu to lepiej niż Sherlockowi rzępolenie na skrzypcach.
Trup w książce ściele się gęsto. Jeśli jest to trup żeński, jest jeszcze na domiar złego spreparowany, upozowany i przysposobiony w makabryczny sposób. Faceci kończą z banalną kulką w głowie, natomiast kobiety służą psychopatycznemu mordercy do odtwarzania scen okrutnych zbrodni z różnych, najczęściej dobrze znanych kryminałów (choć o paru, z ręką na sercu, nie słyszałam). Fani gatunku mogą sobie przy okazji sporządzić listę lektur. Osoby o słabych nerwach i żołądkach niech przygotują torebkę albo i wiaderko. Brutalności nam autor nie oszczędza.
Do pomocy zostają zaprzęgnięci księgarz i literaturoznawca specjalizujący się w powieści kryminalnej. Verhoeven podejmuje z psychopatą niebezpieczną grę. Zbrodniarz pogrywa z nim, a autor z nami, ponieważ krótko przed końcem okazuje się... chcecie wiedzieć co, przeczytajcie. Taki mrug autora do czytelnika: a co, wkręciłem cię dodatkowo. Bo nie tylko czytanie, ale i pisanie odgrywa w powieści ważną rolę. Ale bez obaw, kończy się jak zaczyna, jako prawdziwy, pełnokrwisty (oj, co to, to na pewno) kryminał.