Smugi recenzja

"Przecież takie historie nie mają miejsca w normalnym życiu, nie tutaj, nie obok nas. Tak myślą zwykli ludzie – i ja też tak myślałam. Od dawna jednak wiem, że to nieprawda, że jest dokładnie odwrotnie. Że właśnie tu dzieje się niemieszczące się w głowie zło."

Maleńka wieś na Podlasiu, naznaczona potworną zbrodnią sprzed trzydziestu lat, która wciąż kładzie się cieniem na lokalnej społeczności. Smugi, tak mówiono o tym miejscu, łąkach położonch nieopodal lasu, które niegdyś stanowiły swoisty plac zabaw dla okolicznych dzieci. To właśnie tam znaleziono Jędrka i Michaśkę, którzy już nigdy nie powrócili do domu. Te niechciane obrazy często powracają we wspomnieniach mieszkańców oraz Janki Szawłowskiej, mimo upływu czasu i wielu godzin terapii. Po latach sprawa znów upomina się o sprawiedliwość. „Całe życie budowane na głęboko zakopanym koszmarze. I teraz ktoś chce go znowu wywlec na światło dzienne.”. Szawła wraca w rodzinne strony, zmuszona stawić czoło własnej przeszłości, która nigdy nie została tak do końca pogrzebana.

Opowieść o zbrodni bez kary, nieukojonym żalu zalegającym na dnie duszy oraz traumie, która wciąż pali żywym ogniem. Pisana emocjami, z ogromną wrażliwością, zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Doskonale oddaje charakter małomiasteczkowej społeczności, ukazuje jej mentalność oraz zarówno ciemne, jak i jasne strony mieszkańców. Wiele tu niejasności, pytań i ludzkich dramatów. Dla Szawły jest to konfrontacja z przeszłością i bolesnymi doświadczeniami. Nie ma wątpliwości, że ta sprawa wpłynie nie tylko na jej życie, ale także na życie wszystkich, których dotknęła. Na początku zapoznawałam się z tą historią, czytając książkę, jednak w połowie lektury postanowiłam sprawdzić słuchowisko, o którym tyle słyszałam. Ciężko było mi przyzwyczaić się do tej formy, więc raczej nie dla mnie takie produkcje. Mimo że przesłuchałam całość, wróciłam do książki, aby upewnić się, że wszystko dobrze zrozumiałam. To powieść, która na długo pozostaje w pamięci po zakończeniu lektury.