Wodecki. Tak mi wyszło recenzja

Nigdy nie darzyłem Zbigniewa Wodeckiego specjalną estymą, Pszczółka Maja nie była moją ulubioną dobranocką, jego hitów w ogóle nie kojarzę, a gadających głów z telewizji raczej nie lubię i omijam. Do przeczytania tej książki skłonił mnie świetny album 1976: A Space Odyssey, nagrany przez, jak wtedy sądziłem, kudłatego celebrytę z muzykami znanymi z tego, że są nieznani. 
 
 Książka jest podzielona na dwie, mniej więcej równe części. Pierwsza, to obszerny reportaż Kamila Bałuka (młodszy z autorów) krążący wokół renesansu popularności artysty, który nastąpił w 2014 roku i, którego owocem stała się wspomniana wyżej płyta, druga, to wywiad (a raczej seria wywiadów) przeprowadzonych z Wodeckim przez Wacława Krupińskiego (ten starszy), spisanych parę lat przed tym boomem i muszę przyznać, że taka forma, dzięki odwróconej chronologii sprawiła, że książka jako całość wypada bardzo interesująco. 
 
 Dlaczego podkreśliłem wiek twórców? Bo Krupiński (ten starszy) porusza w swoich wywiadach tematy bardziej hermetyczne (obaj panowie długo się znali), wspomnienia wspólnych nieżyjących znajomych z krakowskiej bohemy, młodość i czasy komuny, często opisując ludzi, których nie znam bądź mnie nie interesują, więc siłą rzeczy wywiady nie do końca mnie porwały, choć im bliżej współczesności tym ciekawiej było ciekawiej.
 
 Kamil Bałuk odwalił kawał świetnej roboty zbierając materiały do reportażu, widać, że naprawdę mocno się przyłożył i czym zdobył mój dozgonny szacunek, wszytko udokumentował przypisami. Bardzo podobało mi się również, że autor dał głos swoim licznym rozmówcom, pozostawiając ich słowa do oceny czytelnikom, nie wciska żadnej tezy, po prostu z monstrualnej liczby, krótkich wypowiedzi układa się, dość kompletny obraz człowieka z krwi i kości, profesjonalisty, muzyka, dla którego nie ma różnicy czy występuje sam, z podkładem z płyty CD czy z big bandem za plecami - chałturnika idealnego z jednej strony, z drugiej zaś utalentowanego skrzypka, w młodości grającego w filharmonii, który jednak zrezygnował z kariery poważnego muzyka na rzecz sławy i pieniędzy by w końcu, już po sześćdziesiątce, spotkać się Mitch&Mitch i zrobić coś fajnego z ludźmi z zupełnie nie swojej bajki.
 
 Wacław Krupiński już tak mnie nie nie zachwycił. Wywiady są poprawne, czasami wieją nudą, trochę gadek dla wtajemniczonych i często powtarzają to, co napisał Bałuk (czasem uzupełniają), ciekawie robi się gdy autor pyta Wodeckiego o jego motywacje (na przykład po co poszedł do telewizji albo czemu nigdy nie odmawia koncertów), Wodecki jest też zaskakująco szczery gdy przychodzi do pytań o Pszczółkę Maję i o kasę. 
 
 Podsumowując płyta z Miczami unieśmiertelniła Zbigniewa Wodeckiego dla mojego pokolenia, po przeczytaniu tej książki nabrałem przekonania, że nikt tak naprawdę nie wiedział kim był Zbigniew Wodecki, włącznie z nim samym.