Wodecki. Tak mi wyszło recenzja

Ile jeszcze pięknych piosenek by powstało, gdyby żył Zbigniew Wodecki? Tego się nigdy nie dowiemy już, bo go nie ma wśród nas. Najbardziej wzrusza mnie emocjonalnie piosenka „Nauczmy się żyć obok siebie”, która opowiada o sprawach ważnych, żebyśmy umieli żyć obok siebie a nie osobno, ale nie każdy potrafi to dostrzec. I to jest właśnie smutne. Zbigniew Wodecki należał do takich artystów, że potrafił pokazać siebie na scenie bez żadnego udawania i taniego cwaniactwa jak inni artyści, co lubią skandale robić, żeby wzbić się na oglądalność i podreperować dobre zdanie wśród swoich sympatyków.

Ja najbardziej kochałem jego piosenki jak: „Pszczółka Maja” , „Izolda” , „Lubię wracać tam, gdzie byłem”, „Z Tobą chcę oglądać świat” , „Opowiadaj mi tak” , „Chłop z wiosną” , „Nauczmy się żyć obok siebie” , „Są na niebie znaki” , „Jeden krótki dzień” , „Rzuć wszystko, co złe”, „Znajdziesz mnie znowu” , „Chałupy welcome to” i „Zacznij od Bacha”. Mimo, że nie ma już Zbigniewa Wodeckiego to zostały po nim przepiękne piosenki, które możemy sobie posłuchać.

Darzę sentymentem „Nauczmy się żyć obok siebie”, „Jeden krótki dzień” i „Lubię wracać tam, gdzie byłem”. Słychać w nich powiew szczęścia, wrażliwości, ze względu na piękne teksty i głos Zbigniewa Wodeckiego. Przyznam ze łzą w oku, że brakuje teraz takich utworów, które przekazują jakąś treść, bo teraz to co leci w stacjach radiowych to aż uszy bolą jak się słyszy tą zbitkę nie mających sensu tekstów piosenek.

Z książki możemy się dowiedzieć jaką długą drogę artystyczną przebywał artysta. Współpracował z Markiem Grechutą i grupą Anawa, grał u boku słynnej Ewy Demarczyk przy której się tak naprawdę wybił. Po wielu latach trochę nagrał płyt. Swoją pierwszą wydał w 1976 roku i nazwał ją swoim imieniem i nazwiskiem i nic na koncertach nie grał z tej płyty, bo nie było przebojów. Dopiero w latach współczesnych Mitch & Mitch dostrzegli wartość tej płyty i namówili Zbigniewa Wodeckiego do nagrania tej płyty w wersji koncertowej. I wyszło to bardzo dobrze. Utwór „Rzuć wszystko, co złe” nabrał innego wymiaru, że sam Wodecki później na swoich koncertach jubileuszowych z okazji 40-lecia pracy artystycznej wykonywał ten szlagier.

Dowiadujemy się też, że artysta żył z dnia na dzień i nie oszczędzał się. Z jednego koncertu jechał swoim samochodem na następny, by zdążyć na czas. Chciał śpiewać, grać koncerty i być po prostu dla ludzi, że nawet zapomniał czym jest prawdziwy wypoczynek. Nie potrafił usiedzieć w jednym miejscu, bo go nosiło. Szkoda, że zabrakło mu czasu na nagranie niedokończonej płyty pod tytułem „Dobrze, że jesteś”, którą chciał nagrać po latach częściowo z nowymi piosenkami.

Z całego serca polecam tą książkę, która jest pełna zwierzeń samego artysty, ale także jego kolegów z branży, przyjaciół. Można się wzruszyć czytając tą pozycje.