Magiczny ekspres. Między światłem a cieniem recenzja

Magiczny szkoła na szynach. Placówka, która nie należy do żadnego państwa i jest w ciągłym ruchu, a swoich uczniów ma wychować na wielkich ludzi, którzy zapiszą się na kartach historii. Właśnie tym jest Magiczny Ekspres. Finn dopiero co była jego pasażerem na gapę, a teraz oficjalnie zaczęła się w nim uczyć. W końcu znalazła miejsce, które jest dla niej domem, choć niekoniecznie ma czas się tym cieszyć, bo kładziona jest na nią duża presja. Jako wybranka niecodziennego Obieżyświata ma dać z siebie więcej niż inni. W dodatku wciąż próbuje odnaleźć swojego brata, a w internacie dzieje się coś dziwnego, co jedynie ona zdaje się dostrzegać. Znowu na barki trzynastolatki spada zbyt dużo, a na dorosłych nie ma co liczyć i dziewczyna nie próbuje już nawet szukać u nich wsparcia. Pomoc znajduje u przyjaciół, ale oni są jakby... Nie dla niej. Jakby zapomnieli o poszukiwaniach, które są jej głównym celem. Tymczasem w ekspresie znowu coś się dzieje. Jakiś mrok zdaje się podążać za bohaterami, a pociąg cichym szeptem ostrzega przed tym, co może nadejść.

Anca Strum ma wiele ciekawych pomysłów, które pachną świeżością i ubarwiają lekturę. A jednak! Co za naiwna część! Tak jak tom pierwszy bardzo mi się spodobał, tak ten przyniósł zawód. Nie był zły, ale też nie był na poziomie, jakiego oczekiwałam. Ilość niewykorzystanych okazji i pytań, które nigdy nie zostały wypowiedziane, działała na nerwy. Do tego relacje między bohaterami zdawały się takie... Poplątane w sposób nieprzemyślany. Rozwiązanie sprawy uważam za intrygujące i przemyślane, ale co z tego, skoro dojście do tego było tak mało dopracowaną drogą? Całość zalicza się do przyjemnych, ale niekoniecznie dobrych. Niestety. Nie na to liczyłam. Było lekko i było ciekawie, ale... O kilka kroków dalej niż znaleźć się chciałam.

Pierwszy tom przeczytałam na jednym wdechu. Drugi zaczynałam dwa razy i dopiero za trzecim udało mi się skończyć. Na pewno wysokie oczekiwania miały wpływ na to, jak odebrałam całość, ale świadomość tego nie sprawia, bym przychylniejszym okiem potrafiła spojrzeć na „Między światłem a cieniem". Wiem, że powieść ta jest czymś, co niejednego czytelnika zaabsorbuje, a niektórych nawet zachwyci, ale nie mnie. Rok czekałam na polskie tłumaczenie, więc odrobinę boli.

przekł. Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska