Człowiek z lasu recenzja

Człowiek z lasu to chyba pierwsza książka Phoebe Locke, która wpadła w moje ręce. Pozostawiła po sobie jednak silne wrażenie. To wciągająca i trwale zapadająca w pamięć historia, której granicie gatunkowe zacierają się gdzieś między thrillerem a powieścią psychologiczną z elementami suspensu. Nieraz przewracając kolejne strony czułam na plecach dreszczyk niczym przy lekturze kultowych tytułów Stephena Kinga. Wszystko to za sprawą tajemniczej postaci zwanej człowiekiem z lasu, która zdaje się być obecna w życiu bohaterek książki na różnych etapach życia, niepokojąc je zarówno we śnie jak i na jawie…

Niedorzeczne morderstwo. Legenda mrożąca krew w żyłach. I bohaterka o zachwianej psychice, której wiarygodność z każdą stroną staje się coraz bardziej wątpliwa. Wszystko to sprawia, że czytanie tej książki w pustym domu w środku nocy staje się naprawdę silnym doznaniem dla ludzi o mocnych nerwach! Bo w końcu ludzie znikają bez słowa w środku nocy w najróżniejszych okolicznościach… Dlaczego świeżo upieczona mam porzuca niemowlę i znika bez słowa? Do czego mroczna legenda może popchnąć grupę niewinnych dziewczynek? Nie dajcie się zwieźć pozorom, ta książka jest pełna niespodzianek.




Zmiany perspektywy w narracji nie raz sprawiły, że biłam się z myślami kto tak naprawdę jest ofiarą tej historii? Czy w cieniu na skraju lasu kryje się coś mistycznego, większego niż możemy sobie wyobrazić? Czy może zwyczajnie czytelnik daje się zwodzić chłodno przekalkulowanym manipulacjom socjopatycznej osobowości którejś z bohaterek?

Jako, że książka przedstawia różne wydarzenia na osi czasu, zapoznajemy się stopniowo z dzieciństwem Sadie, a następnie z jej dalszymi losami w dorosłym życiu. Nie wszystkie etapy jej życia są jednak dostępne dla czytelnika od razu. Kolejnym istotnym elementem na osi czasu jest reportaż przedstawiający wywiad z Amber, córką Sadie która wraca wspomnieniami do przeszłości. Ostatecznie dopiero odkrycie więzi pomiędzy postaciami oraz rozwinięcie wszystkich tych wątków daje pełny obraz tego z czym naprawdę mierzy się czytelnik, oraz jakie wydarzenia poprzedziły powstanie filmu dokumentalnego. A wszystkiemu towarzyszy dreszczyk emocji, ciążące nad głową uczucie wszechogarniającego niepokoju i oddech człowieka z lasu na plecach.

Atutem książki na pewno jest fakt, że pierwsze wrażenie jakie wyrabiamy sobie o przedstawianych stopniowo postaciach rzadko kiedy okazuje się być prawdziwe. Kluczowe postaci są dynamiczne, można dostrzec jak ich osobowość zmienia się wraz z życiowym doświadczeniem i ewoluuje. To sprawia, ze jako czytelnik ciągle zastanawiałam się kto jest najbardziej wiarygodny i najbardziej obiektywny w całej tej historii?

Osobiście uważam, że Phoebe Locke jako autorka opanowała do perfekcji sztukę budowania napięcia, a zmiana narracji w momencie, w którym czytelnik właśnie najbardziej dał się pochłonąć przedstawianym wydarzeniom, wydaje się być bardzo przemyślana i sprytnie rozegrana. To dobrze skonceptualizowana powieść, w której autorka od początku ma swoją strategię i doskonale wie, w którym momencie pociągać za sznurki.