Hildur recenzja

„Hildur” autorstwa Satu Rämö to wielowątkowa powieść kryminalna osadzona w surowym, a zarazem malowniczym krajobrazie Islandii. Dla mnie była to pierwsza styczność z twórczością tej autorki, co sprawiło, że podeszłam do lektury bez konkretnych oczekiwań, ale z dużą ciekawością.

Już od pierwszych stron książka wciągnęła mnie dzięki atmosferze zbudowanej na unikalnym i egzotycznym dla mnie tle islandzkiego regionu. Szybko poczułam sympatię do tytułowej bohaterki, Hildur, która jako jedyna komisarz śledcza w okolicy samotnie stawia czoła trudom życia w tym surowym środowisku. Droga zawodowa, do której w pewnym sensie popchnęła ją osobista rodzinna tragedia, sprawia, że na barki Hildur jak lawina spadają wszelkie okoliczne przestępstwa i brudy wymiatane spod dywanów pozornie przyzwoitych i zżytych ze sobą mieszkańców wyspy. Ile zła może udźwignąć jedna, zahartowana przez życie samotna kobieta? Okazuje się, że wiele, bo w końcu ktoś musi wziąć sprawy w swoje ręce.

Choć początkowo miałam trudności z zapamiętaniem nazw miejscowości i imion bohaterów pobocznych, ze względu na obco brzmiący język, osadzenie fabuły na Islandii okazało się niezwykle atrakcyjne. Autorka, mieszkająca tam na stałe, w sposób obrazowy przedstawiła zarówno uroki, jak i trudy życia na „krańcu świata”. To tło fabularne ukazuje, jak odmienna jest kultura i codzienność Islandczyków w porównaniu do życia w Europie Środkowej i bardzo podobał mi się ten aspekt powieści, mimo nieco depresyjnego klimatu.

Powieść jest wielowątkowa, co wynika z zaangażowania Hildur w kilka równocześnie toczących się śledztw. Niektóre z nich splatają się w jedną całość wraz z rozwojem fabuły, inne zaś nawiązują do jej osobistej tragedii – zaginięcia sióstr przed laty. Chociaż każdy z tych wątków rozwija się na stronach powieści, nie wszystkie będą całkowicie rozpracowane przez Hildur. Ta odrobina tajemnicy zachowana na sam koniec, doprowadziła mnie jednak do odkrycia, że losy Hildur mają swoją kontynuacje w kolejnej powieści – „Rósa i Björk”, po którą z pewnością sięgnę by znaleźć odpowiedzi na pytania, które pozostały otwarte.

Oprócz dobrze zbudowanej fabuły kryminału, który trzyma w napięciu i wielokrotnie wodzi czytelnika za nos, autorka porusza na kartach powieści wiele trudnych tematów społecznych. Wśród nich pojawia się rosnący problem depresji, samotność, przemoc domowa i nadużycia wobec dzieci. Całość podsycana jest nutą nostalgii i wspomnieniami wydarzeń z dzieciństwa , które wciąż rzutują na życie dorosłej Hildur.

Książka z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom bardziej spopularyzowanych skandynawskich kryminałów, oferując nie tylko intrygującą fabułę, ale także głębokie spojrzenie na islandzką kulturę i społeczeństwo.