Kadry niedogaszonych wspomień recenzja

Nie lubię niedokończonych historii, więc gdzieś w podświadomości czekałam na kontynuację "Innych tonacji ciszy", a mimo to jej pojawienie się właśnie teraz wywołało u mnie zaskoczenie. Postanowiłam odświeżyć sobie pierwszy tom w audiobooku przed lekturą drugiego, a to sprawiło, że przystąpiłam do niej ze sporym bagażem emocjonalnym, który w trakcie tylko się zwiększał.

"Kadry niedogaszonych wspomnień" kryją w sobie opowieść, na którą nie byłam gotowa. Pierwsza część była dużo lżejsza, w niej dopiero zakończenie rozrywało serce, tym razem bolesnych tematów pojawiło się więcej. Remigiusz Mróz zdecydowanie lepiej radzi sobie w sprowadzaniu dramatów na swoich bohaterów niż w opisywaniu nastoletnich rozterek.

Mam wrażenie, że paradoksalnie ten tom był jeszcze bardziej zagadkowy, choć nasza wiedza była już rozbudowana. Tym razem czekała na nas podróż w mniej odległą przeszłość i może trochę mniej dosłowna. Chodziło w końcu o to, by Aspen spróbowała odzyskać swoje wspomnienia. Droga do nich prowadząca okazała się niezwykle kręta, ale wiodła cudownym szlakiem zdjęć i muzyki. Niesamowicie podobało mi się takie wielozmysłowe oddziaływanie, tym bardziej, że sama często słysząc jakąś piosenkę, mam przed oczami okoliczności w jakich mi już kiedyś towarzyszyła.

Długo wydawało mi się, że to będzie dość prosta, przyjemna historia, mimo bolesnych okoliczności. A wtedy autor zaczął zrzucać bombę za bombą i okazało się, że nawet te elementy fabuły, które brałam za pewnik, wcale nimi nie są. Zawiodłam się szczególnie na jednej postaci, bo widziałam ją tylko w pozytywnym świetle. Nie spodobała mi się przy pierwszym wystąpieniu, ale z czasem szczerze ją polubiłam. Wychodzi na to, że powinnam jednak słuchać się swojej intuicji.

"Kadry niedogaszonych wspomnień" to jedna z lepszych książek Remigiusza Mroza w ostatnim czasie. Poruszyła mnie, nieco nawet wzruszyła. Otwarte zakończenie pozwala mi mieć nadzieję, że ci bohaterowie jeszcze powrócą, wszak autor potrafi nawet wskrzeszać, gdy najdzie go ochota. Takiej historii potrzebowałam tego lata.

Moje 9/10.