Schronisko, które przetrwało recenzja

Jeśli kochacie górskie wędrówki to ta książka jest dla Was. Jeśli jeszcze nie kochacie, to przeczytajcie i gwarantuję, że pokochajcie.

Kiedy przeczytałam "Schronisko, które przestało istnieć" od razu sięgnęłam po kolejną pozycję Sławka Gortycha "Schronisko, które przetrwało". Gortych akcję swoich historii umieścił w Karkonoszach. Tym razem w schronisku Odrodzenie i jego okolicy. Autor zabrał mnie w znane mi miejsca i rozbudził we mnie moje własne wspominania ich dotyczące. Autentyczne miejsca, w których umieszczona jest akcja opisywanych wydarzeń, to do według mnie, niekwestionowany aut książki. Fabuła to umiejętnie połączone wydarzenia dziejące się współcześnie i wydarzenia sprzed lat (czasy międzywojenne, II wojna światowa i lata tuż po włączeniu tych terenów do Polski).

Główna bohaterka Justyna Skała od początku budzi sympatię, kibicujemy jej w staraniach o oczyszczenie pamięci jej dziadka, który był pomocnikiem maszynisty oskarżonym o wykolejenie pociągu w 1947 roku, ale też w sprawach sercowych. Jeśli czytaliśmy „Schronisko, które przestało istnieć”, to w tej części powracają jako drugoplanowe postacie tam poznane. Powoduje to, że czujemy się bardziej związani emocjonalnie z postaciami i ich życiem.

Książka jest kryminałem, ale mimo wątku kryminalnego, ale nie ma tu brutalnych zabójstw czy makabrycznych opisów zbrodni. Negatywnych bohaterów trudno mi było tak zdecydowanie potępić mimo ich zachowań.

Przy opisie szklaków, miejsc, położenia, widoków widać duży realizm, co świadczy o doskonałej znajomości tych miejsc przez autora. W książce jest też dużo wiedzy na temat nieznanej historii tych obszarów. Chce się pojechać i przejść się górskimi szlakami, ulicami Jeleniej Góry, odwiedzić schroniska czy muzeum Hauptmana. Już widzę turystów wędrujących po górach nie czarnym czy niebieskim szlakiem, a szlakami książek Gortycha.

Występujące wątki pobocze dotyczące Niemców Sudeckich i ich sytuacji po I wojnie światowej, obozów młodzieżowych dla członków Hitlerjugend w schronisku Odrodzenie, działań Wehrwolfu po II wojnie światowej zachęcają do dalszego zgłębiania historii tych terenów. Zwłaszcza, że Gortych w posłowiu oddzielił wydarzenia fikcyjne opisane w powieści od prawdziwych. Podał także odnośniki do źródeł historycznych. Potwierdza to ogrom pracy jaki włożył w gromadzenie materiału faktograficznego .

Choć w książce podróżujemy w czasie to nie ma wrażenia chaosu, wyodrębnione rozdziały są logicznie ze sobą powiązane i tworzą spójną całość.

Prosty, komunikatywny język, barwne dialogi i liryczne opisy przyrody sprawiają, że „Schronisko, które przetrwało” czyta się lekko i przyjemnie.

Moim zdaniem jest to bardzo dobry materiał na scenariusz filmowy.

Z niecierpliwością czekam na kolejna część.