Schronisko, które przetrwało recenzja

Poprzednia, debiutancka książka Sławka Gortycha: 'Schronisko, które przestało istnieć' średnio mi się podobała, ale przyznałem sześć gwiazdek, w tym jedną za debiut, drugą za tematykę: bliskie mojemu sercu Karkonosze. Książka odniosła sukces i młody autor wziął się za pisanie następnych, wyprodukował już dwie. Następną w cyklu, 'Schronisko, które przetrwało' traktuję już bez taryfy ulgowej i muszę powiedzieć, że nie jest dobrze. Już sam wstęp opisujący obóz Hitlerjugend w karkonoskim schronisku w sierpniu 1943 r. razi schematycznością i papierowością postaci. Wśród uczestników mamy młodych sadystów, homoseksualistów i ofermę batalionową, stosunki między nimi przewidywalne są aż do bólu, a dialogi szeleszczą papierem. A potem mamy historyjkę z maja 1947 r. o zamachu terrorystycznym Werwolfu, mało to realistyczne, przypomina przygody pana Samochodzika. No cóż, ja już z tej konwencji dawno wyrosłem. Ten wstęp mi wystarczył, przerwałem lekturę.

Powiecie, że marudzę, że się czepiam, że książka się podoba, uzyskuje wysokie oceny na portalu: 8,1 w chwili gdy umieszczam tę recenzję, ale pozwolę sobie na zdanie odmienne. Tu dygresja. Wychowałem się na kryminałach Raymonda Chandlera, Rossa MacDonalda i Georgesa Simenona. A potem polubiłem książki Andrei Camilleri, Alicii Gimenez-Bartlett, Henninga Mankella, Arnaldura Indridasona i paru innych. Wszyscy wymienieni to po prostu dobrzy pisarze i są jak najdalsi od schematyzmu i infantylizmu (chociaż przytrafiają im się wpadki). Przepraszam bardzo, ale na ich tle Gortych wypada jak licealista.

Paru polskich autorów kryminałów też kiedyś nieźle pisało na przykład Zygmunt Miłoszewski i Wojciech Chmielarz. Piszę 'kiedyś' bo wydaje się, że ostatnio jakby mocno obniżyli loty. Zresztą sam Chmielarz przyznał, że nie opłaca się pisać dobrze, tylko dużo oraz wydawać często. No cóż, efekt Mroza działa...

Miałem płonną nadzieję, że pan Gortych dojrzeje z drugą książką, myliłem się. Dlatego, jak już wspomniałem, dosyć szybko przerwałem słuchanie audiobooka dobrze czytanego przez Aleksandra Orsztynowicza-Czyża; tyle ciekawych książek czeka na przeczytanie – żal marnować czas na słabe.