Maigret ma skrupuły recenzja

Ten kryminał z serii z paryskim komisarzem zaczyna się bardzo dziwnie, oto do Maigreta przychodzi niejaki Xavier Marton, twierdząc, że żona chce go otruć, ale dowody na jej niecne intencje są nikłe. Potem w biurze komisarza zjawia się żona Xaviera, Giselle Marton utrzymując, że mąż jest chory psychicznie. Maigret czuje, że coś się wydarzy, wietrzy zbrodnię, więc angażuje swoich inspektorów do śledzenia państwa Marton. Bardzo szybko okazuje się, że oboje małżonkowie są zaangażowani w innych związkach. A potem mamy morderstwo, dwie podejrzane osoby, psychologiczne triki Maigreta, przyznanie się winnej osoby, tyle.

Czytając książkę, miałem uczucie deja vu, ten chwyt z zapowiedzianą zbrodnią już był użyty przez Simenona w innych kryminałach, chociażby w 'Wariatce Maigreta', Maigret i sobotni klient' czy 'Rozterka komisarza Maigret', ale w tej książce doprowadzony jest do absurdu. No bo tak: nie ma jeszcze morderstwa, a już się prowadzi śledztwo, wszystko zaś oparte jest na intuicji Maigreta, który czuje, że zbrodnia się wydarzy, jak zwykle komisarz ma rację...

No cóż, wiele kryminałów przeczytałem, ale tylko u Simenona znalazłem tak dziwaczną strukturę, zamiast klasycznej triady: zbrodnia – śledztwo – wykrycie sprawcy, mamy tu inny schemat: śledztwo – zbrodnia – dalsze śledztwo – wykrycie sprawcy. Ten scenariusz jest wybitnie nierealistyczny, bo żadna policja nie angażuje swoich skąpych środków w śledztwo w sprawie, gdzie istnieją tylko domysły, poszlaki, że coś się wydarzy. No, chyba że się jest Maigretem, który może to robić i włos mu z głowy nie spadnie...

Poza tym w książce w zasadzie nie ma akcji, pustki fabularne są wypełnione mało ciekawymi scenami z życia państwa Maigret i wizytami komisarza u zwierzchników: chodzi o zgodę na podjęcie śledztwa przed zbrodnią, oczywiście zwierzchnicy się zgadzają.

Warstwa obyczajowa zwykle będąca silną stroną Simenona w tej książce też kuleje, mamy tylko historię małżeństwa z rozsądku państwa Marton: ona jest z dobrej rodziny, on z domu dziecka.

Wszystko to razem jest sztuczne, wydumane, nudne i cokolwiek teatralne, no cóż, i mistrzom kryminału przytrafiają się gnioty...