Strażniczka miodu i pszczół recenzja

Książka, której akcja rozgrywa się na Sardynii jest idealnym wyborem na wakacyjną, “lekką” lekturę. Nie zaskakuje złożonymi postaciami, rozbudowanymi wątkami czy skomplikowaną fabułą. W istocie opiera się na mocno powtarzalnych motywach: powrotu do rodzinnych stron, nowego początku, trudnościach w stosunkach z lokalną społecznością, czy spotkania z dawną miłością.
Jest jednak coś, co wyróżnia “Strażniczkę” spośród innych pozycji opartych na tego typu wątkach. Książka jest niezwykle sensualna - przepełniona zapachami miodu, morza, lawendy, rozmarynu; wibrująca dźwiękami pszczelich skrzydełek i piosenek śpiewanych im przez Angelicę; oddająca niepokojący dotyk przedmiotów, które należały do bliskiej osoby.

W książce bohaterkami są przede wszystkim kobiety i różne - często niełatwe - relacje między nimi. Przyznam, że po pierwszej części lektury, w której tajemnice przeszłości były odkrywane powoli i w intrygujący sposób, spodziewałam się więcej złożoności i “dbałości” w wyjaśnianiu tych relacji. Mam wrażenie, że trochę po macoszemu zostały potraktowane wątki, które zapowiadały się naprawdę ciekawie - o przeszłości matki Angelici, czy jej stosunków z ciotką, która pomogła jej wychować córkę.
A szkoda! Bo w zamian autorka skupia uwagę czytelnika na dość osobliwie rozwijającej się relacji Angelici z jej nastoletnią miłością. Dość osobliwie nie oznacza w tym przypadku intrygująco, a raczej irytująco. Czytając o irracjonalnym czasem zachowaniu i przemyśleniach dawnej pary przyjaciół, w poszukiwaniu ciągu przyczynowo-skutkowego zastanawiałam się, czy aby na pewno czegoś wcześniej nie przeoczyłam. Rozumiem, że autorka chciała wpleść trochę wahania i niepewności w tę relację, ale zrobiła to na dość przypadkowy sposób.

Tym niemniej, książkę czyta się bardzo przyjemnie, zwłaszcza w ciepłe, wakacyjne dni, kiedy łatwiej jest przenieść się myślami na włoską wyspę. “Strażniczka” wyostrza zmysły i za to przede wszystkim polubiłam tę książkę. Obudziła też we mnie pragnienie znalezienia swojego Abbadulche, w którym fale rozbijają się o skalne urwiska, w lesie żyją dzikie roje pszczół, a pod oknami domów z kamienia rosną róże i oleandry, rozsiewające obłędny zapach.