Zakrystia recenzja

Artur Nowak w swojej najnowszej książce Zakrystia ponownie zagłębia się w temat funkcjonowania Kościoła katolickiego od strony, której wielu wiernych nigdy nie pozna. Autor, znany ze swojego krytycznego podejścia do duchowieństwa i instytucji kościelnych, prezentuje szokującą analizę życia księży, zakonników i zakonnic. Tym razem jednak nie skupia się jedynie na problemie nadużyć wobec dzieci, ale rozszerza swój zakres na kwestie mobbingu, przemocy psychicznej oraz ukrywanych skandali seksualnych wśród duchowieństwa.

Nowak, korzystając z licznych rozmów, świadectw i analiz, ukazuje Kościół jako hermetyczną organizację, w której panują mechanizmy zastraszania i manipulacji. Autor stawia pytania, które z pewnością wywołają kontrowersje: czy Kościół działa jak mafia? Dlaczego księża, ludzie teoretycznie powołani przez Boga, często cierpią na depresję, a nawet odbierają sobie życie? Jaka jest rola kobiet w życiu duchownych – czy są to jedynie przypadkowe kochanki, czy też osoby na stałe związane z księżmi w ukrytych relacjach?

Tym, co wyróżnia Zakrystię, jest jej narracyjna forma. Choć książka opiera się na faktach i autentycznych relacjach, momentami przypomina thriller – wciąga czytelnika w świat tajemnic, zdrad i niebezpiecznych układów. Historie duchownych wikłających się w relacje homoseksualne, będących szantażowanymi przez kochanki czy przeżywających dramaty psychiczne pod presją przełożonych, rysują obraz instytucji dalekiej od moralnego ideału, który głosi na zewnątrz.

Nowak w swojej narracji nie unika kontrowersyjnych tez, ale jednocześnie pozostawia przestrzeń na refleksję. Nie przedstawia duchowieństwa wyłącznie jako grupy ludzi zepsutych i chciwych, ale pokazuje również ich dramaty i trudności, wynikające często z rygorystycznych zasad, które wymusza na nich Kościół. Celibat, surowa hierarchia i społeczna presja sprawiają, że wielu duchownych prowadzi podwójne życie, ukrywając swoje prawdziwe pragnienia i potrzeby.

Jednym z najmocniejszych elementów książki jest ukazanie problemu samobójstw wśród duchownych. To temat, o którym mówi się bardzo rzadko, a Zakrystia rzuca na niego nowe światło, ukazując zarówno osobiste tragedie, jak i systemowe mechanizmy, które prowadzą do tak dramatycznych decyzji.

Pod względem stylu i kompozycji książka jest napisana dynamicznie, bez zbędnych dłużyzn. Autor nie boi się używać dosadnego języka, a jego sposób narracji przypomina dziennikarskie śledztwo. Jest to jednak pozycja wymagająca – zarówno pod względem treści, jak i emocjonalnego odbioru.

Zakrystia to lektura obowiązkowa dla osób interesujących się tematem Kościoła od kulis. Jest to książka, która może oburzać, ale przede wszystkim zmusza do myślenia o instytucji, która od wieków odgrywa ogromną rolę w życiu społecznym. To reportaż, który otwiera oczy na wiele aspektów funkcjonowania kleru i pokazuje, jak daleko może sięgać hipokryzja w instytucji, która powinna być wzorem moralności. Dla tych, którzy czytali Plebanię, będzie to naturalna kontynuacja eksplorowania ciemnych zakamarków Kościoła.