Zanim wystygnie kawa recenzja

Gdybyście dowiedzieli się, że Wasza ulubiona kawiarnia jest magiczna i dzieją się w niej cuda, czego byście oczekiwali?
Mieszkańcy Tokio dzięki "Funiculi Funicula" mają szansę przenieść się w czasie i spotkać z kimś dla nich ważnym.
Właściwości kawiarni dla większości ludzi to tylko miejska legenda. Nieliczni wierzą w nią naprawdę. Ci, którzy chcą skorzystać, wystawieni są na próbę. Bowiem podróże w czasie podlegają licznym zasadom, co większość klientów zniechęca. Przez to coraz mniej osób wierzy w to naprawdę.
"Zanim wystygnie kawa" to zbiór czterech opowiadań, które w mniejszym lub większym stopniu łączą się ze sobą. W każdej części jeden z bohaterów decyduje się na podróż, aby spotkać się z kimś dla siebie ważnym. Ukochany chłopak, mąż, młodsza siostra, i dziecko to osoby, z którymi chcą spotkać się poznani przez nas mieszkańcy Tokio. Czy dzięki kawiarni osiągną to czego oczekują? Czy nie rozczarują się?
Jedna z zasad mówi, że niezależnie od tego co zmienimy w przeszłości, nie wpłynie to na teraźniejszość. Jakże to różne od tego co znamy z filmów?
Ale czy na pewno tak właśnie to działa? Bo skoro nie zmieni się teraźniejszości, to czy nie mamy wpływu na przyszłość? Może zmieni się nasze postrzeganie świata? Może zrozumiemy motywy innej osoby? Może zrozumiemy sami siebie? Lub usłyszymy coś, co za pierwszym razem zignorowaliśmy?
Ile było takich sytuacji w naszym życiu? Ile jeszcze takich będzie?
Bohaterowie książki, decują się na powrót mimo wszystko. Wierzą, że spotkanie jest ważne, że da im odpowiedź na męczące ich pytania, że ukoi ich niepokój związany z przyszłością.
Nie jest dla nich ważne, że mają tak mało czasu, bo do rzeczywistości trzeba wrócić... zanim wystygnie kawa.

Gdybyście mieli taką możliwość, skorzystalibyście z możliwości powrotu do przeszłości? Choćby na chwilę?

Książkę czyta się bardzo przyjemnie. Z czterech opowiadań, pierwsze wydawało mi się najsłabsze. Co prawda dzięki niemu dowiadujemy się o wszystkich zasadach jakie wiążą się z podróżą w czasie, ale bohaterka wydawała mi się dość irytująca. Kolejne trzy są ze sobą bardziej spójne, dotyczą osób, które ciągle pojawiają się w fabule. Są stałymi gośćmi lub pracownikami kawiarni. Spójność w zbiorach opowiadań jest czymś co lubię. Co prawda w ostatnim opowiadaniu znów pojawia się kobieta z pierwszego, ale mam wrażenie, że jest tam trochę na siłę, żeby historia "zatoczyła koło". Niemniej jednak uważam, że to bardzo wartościowa książka, którą warto przeczytać