Nie jestem potworem recenzja

Jak Hiszpania to romans.... ups.. nie tym razem.
.
"Wszyscy nosimy w środku potwora, wystarczy go tylko podrażnić (czasami dosłownie odrobinę), żeby wylazł na świat i zaczął go niszczyć."
.
Byłam bardzo podekscytowana zaczynając tę historię. Autorka od poczatku potrafiła mnie zaciekawić, wzbudzić emocje i zadziwić. Udowodniła, że Hiszpania to nie tylko piękny kraj i piękni ludzie.

Carme Chaparro dała nam bohaterów ciekawych i intrygujących, z tajemnicą i z przeszłością. Czytając, czasem zastanawiałam się która postać jest głównym bohaterem, która osoba "gra pierwsze skrzypce"? Jest jeden "szczegół", który nam to sugeruje. Tak samo, jak jest jeden "szczegół", który może nam pomóc rozwiązać tajemnicę tej historii.
Od pewnego momentu, nie dawał mi on spokoju, myślę sobie: kurde, może jakiś błąd, ale nie, to nie błąd. To specjalny zabieg, zastosowany po to, żeby zrobić nam papkę z mózgu.

"Nie jestem potworem" to książka, której nie przeczytasz w komunikacji miejskiej, bo ciężko będzie Ci się skupić, na tym, co tam się dzieje. A dzieje się dużo, tylko miejscami miałam wrażenie, że czytam takie "zapchaj dziury", zamiast akcji na którą czekałam.

Nie wiem czemu, ale imiona w tej książce sprawiły mi problem. Jak już się ich nauczyłam, a uwierzcie wcale nie było to takie łatwe. 
Pablo.Miguel.Inès.Ana.Joan.Javier.Ramón
To autorka zaczęła stosować naprzemiennie ich nazwiska, co mnie lekko irytowało i wprowadzało małe zamieszanie.
.
"Niesłychanie rzadko szpital pachnie cudem. Nie to, że cud się tam nie zdarza. Albo cuda. Zdarzają. Ale my ich nie wyczuwamy, bo ból zawsze jest intensywniejszy niż radość."
.
"Nie jestem potworem" to thriller psychologiczny jakich mało. Czytelnik nie ma możliwości rozwiązania tej zagmatwanej historii, nawet jeśli jego przypuszczenia się sprawdzą, to zakończenia się nie domyśli. I chyba to jest w niej najlepsze. Polecam! .