Zaginiona wiolonczelistka recenzja

"Chciałam zawrócić i uciec, ale wiedziałam, że to niczego nie zmieni, że tylko konfrontując się z rzeczywistością możemy nadać jej inny kształt. Możemy przestać się jej bać."

Ile razy Tobie zdarzyło się chować głowę w piasek, usuwać się w cień z powodu niewygodnej sytuacji?
Ile razy poddałeś się, jeszcze zanim na dobre podjąłeś się realizacji jakiegoś celu?
Niestety, każdy z nas ma swoją strefę komfortu, którą niezbyt chętnie opuszcza. Wielu z nas woli spokojne i ustabilizowane życie.

"To porozmawiaj z nim. Na spokojnie, szczerze i przede wszystkim postaraj się go zrozumieć. Najgorzej, gdy ludzie pewni swoich racji zupełnie zapominają o tym, co kieruje drugim człowiekiem."

"Zaginiona wiolonczelistka" Anny Bałenkowskiej to przykład na wychodzenie poza ogólnie przyjęte normy i kanony. Bohaterowie uczestniczący w przedstawionych na kartach powieści wydarzeniach walczą o swoją wizję życia, czasem nawet wbrew oczekiwań i pragnień najbliższych.
A wtedy jest to znacznie trudniejsze.

"Świat jest pełen schematów i stereotypów, a my musimy się nauczyć do niego dystansu."

Pierwszoplanowe postaci w powieści to Maja i Blanka, które dzieli niemal wszystko. Pierwsza z nich jest młodziutką dziewczyną, którą nieodparte pragnienie pcha do Hiszpanii. To niezrozumiałe uczucie, którego nawet ona sama nie potrafi wyjaśnić.
Druga, żyje dwadzieścia lat wcześniej i jest uzdolnioną wiolonczelistką. Kobietą, która ginie w niewyjaśnionych okolicznościach.
Co łączy obie te postaci?

"Zaginiona wiolonczelistka" to świetny debiut, w którym rzeczywistość przeplata się ze snem. To wielowątkowa i złożona powieść, której nie mógłby się powstydzić pisarz z wieloletnim doświadczeniem. Dopracowana w szczegółach stanowi powód do dumy młodej artystki. Jednak, nie ma się co dziwić, gdyż autorka nie ukrywa, że przez wiele lat tworzyła "do szuflady".

Czytałam tę książkę z ogromną przyjemnością. Plastyczne opisy gorącej Walencji oraz zimnego Wiednia pozwoliły mi na łatwe zwizualizowanie sobie miejsca wydarzeń. Do tego ta muzyka klasyczna, którą "Zaginiona wiolonczelistka" jest wręcz przesiąknięteta. Towarzyszy Blance od samego dzieciństwa i później z łatwością wdziera się w życie niczego nieświadomej Mai.

Od samego początku w powieści da się wyczuć obecność świata metafizycznego, który mniej lub bardziej przenika do historii. Wraz z nadejściem finału jego udział w wydarzeniach zdaje się wzrastać, by na sam koniec uderzyć w nas ze wszystkich stron. Muszę przyznać, że zakończenie jest nieszablonowe i zaskakujące. Nie do końca sprecyzowane, zburzyło moje poczucie spokoju i długo nie pozwalało o sobie zapomnieć.

Szczerze polecam!
Moja ocena 9/10.