27 śmierci Toby’ego Obeda recenzja

Zastanawiam się, że im bardziej smutna i tragiczna opowieść pełna przemocy tym większe zdobywa uznanie. Taką właśnie historię przedstawia nam autorka. Opowiada o historii Pierwszych Narodów w Kanadzie, które siłą przez lata były europeizowane. Zabierano dzieci z ich domów i umieszczano z szkołach z internatem, gdzie oddzielone były od swojej kultury i języka. Często dochodziło do znęcania się fizycznego, psychicznego i seksualnego nad dziećmi. W tej chwili jest to sprawa głośna w Kanadzie, gdzie byli uczniowie starają się o odszkodowania i uznanie winy ich oprawców. Autorka przedstawia sytuację w dwóch placówkach, w których przebywały dzieci Pierwszych Narodów i rozciąga to na wszystkie placówki. Opisy tych samych scen powtarzane są wielokrotnie, aby wzmóc wrażenie. Oczywiście uważam, że wszyscy, którzy dopuszczali się przemocy, a szczególnie przemocy seksualnej powinni być oskarżeni i ponieść karą. Nie może pojawiać się tłumaczenie, że takie były czasy. Jednak w czasie czytania przez przypadek oglądała wypowiedź jednej z najbardziej znanych polskich reżyserek. Wypowiadała się o Romanie Polańskim, że nie rozumie, czego się jego go czepiają, przecież takie były czasy i wszyscy to robili. Czyżby podwójne standardy? Żadne dziecko nie powinno być pozbawiane swoich korzeni, języka, czy religii i zabierane swoim rodzicom. A ja się patrzę na Europę XXI wieku, Kiedy w jednym z krajów skandynawskich zabierane jest dziecko matce, gdyż jakaś organizacja stwierdziła, że było za gruby. Głośna była sprawa zabrania ojcu dwóch córek i umieszczenie je w rodzinie zastępczej, gdzie nie mogły używać swojego ojczystego języka, ani wyznawać swojej religii. Utrudniano kontakty z ojcem. Istnieją organizacje, które za każde zabrane dziecko otrzymują pieniądze od państwa, a później przekazują rodzinom zastępczym, które od państwa dostają pieniądze na utrzymywanie tego dziecka, zamiast wspomóc rodziny biologiczne. Często tym dzieciom nie wolno używać języka ich rodziców i są umieszczane w rodzinach o innej kulturze i religii. To się dzieje w Europie w XXI wieku. Ten proces w Kanadzie już się skończył i głos Pierwszych Narodów jest słyszany na całym świeci. Ten tutaj nie. W XXI wieku taki proceder porywania dzieci niestety trwa w różnych miejscach świata. Głośne były porwania przez bojówki islamskie dziewcząt z rodzin i ze szkół katolickich, gwałconych później i mordowanych. Zawsze to jest przerażające, bo dotyka dzieci, które nie potrafią się bronić.

Wysłuchałam tej książki, w wykonaniu Filipa Kosiora, dlatego że była w czołówce nagrody Nike i dostała ją od czytelników. Podziwiam ilość pracy, jaką włożyła autorka w napisanie tej książki. Dowiedziałam się, że taki kraj jak Kanada ma też ciemne karty w swojej historii. Kanada teraz zmienia podejście do swojej historii, jak i podejście do Pierwszych Narodów.. Zawsze mam wątpliwości, aby przy tak radykalnych zmianach w podejściu do historii nie przeciągnąć w drugą stronę.