Stary człowiek i morze recenzja

Lata minęły od momentu, gdy pierwszy raz przeczytałam „Starego Człowieka i morze". W niedużym odstępie czasu lekturę ponowiłam i choć byłam pełna uznania dla Hemingwaya to nigdy więcej nie sięgnęłam po nic spod jego pióra. Gdyby nie nowe wydania jego prozy (chwała Marginesom!) pewnie wciąż byłby dla mnie jedynie miłym wspomnieniem, a tak zapragnęłam, by sprawdzić, jak teraz odbiorę jego najgłośniejszy utwór i wiecie co? Sympatia sprzed lat jest niczym w porównaniu do tego, co teraz czuję.

Większość ludzi kojarzy to opowiadanie z nieuzasadnioną upartością i śmiercią wielu ryb, ale przecież gdyby tylko o to chodziło, to tekst nie dostałby Pulitzera. W moich oczach to opowieść o samotności człowieka wśród innych ludzi i jego ogromnym szacunku do natury (która jest jego towarzyszem oraz źródłem pokarmu). O desperacji, by udowodnić chociaż samemu sobie, że nie jest się za starym, że współczucie i pogarda w oczach innych nie jest uzasadniona. O walce, by polepszyć swoją sytuację materialną (im większa ryba, tym więcej pieniędzy, których to bohaterowi brakowało na codzienne sprawunki). O codziennym życiu w kubańskiej wiosce rybackiej, trudach takiego życia i urokach oraz wadach małej społeczności. Opowiadanie to składa się z wielu istotnych, choć niepozornych, małych elementów, które budują całość. Między zdaniami jest rozdzierająca serce samotność i desperacja, która zabiera oddech. Czułam tekst ten całą sobą, a wyważony i zgrabny styl Hemingwaya jedynie potęgował wszystko, co z taką uwagą kreślił.

„Stary Człowiek i morze" cieszy się zróżnicowanymi opiniami. Jedni doceniają, może nawet kochają, gdy drudzy nie rozumieją, w czym tkwi urok historii. A może rozumieją, ale po prostu tego nie czują. Każdy powinien zmierzyć się z tą historią sam, by zdecydować, po której stronie jest, ale powinien to zrobić, gdy będzie czuł się na to gotowy. Wybranie właśnie tego utworu jako lekturę było dla niej strzałem w policzek. Tak, Hemingway otworzył drzwi kolejnemu stylowi literackiemu. Tak, jest to tekst idealny do analizowania. Tyle że widzę opinie z chociażby polskich portalów książkowych i zastanawiam się, ile lat miały osoby, które dane słowa pisały. I dlaczego ktoś w tak młodym wieku zmusił ich do obcowania z taką literaturą? To kolejny klasyk, który zamiast krytycznych opinii został obrzucony błotem. Ubolewam!

nowy przekład stworzyła Kaja Gucio