Dziewczyna z pomarańczami recenzja

Gaarder stał się jednym z moich ulubionych pisarzy w tej samej chwili, w której go odkryłam. Z czasem jego książki nie straciły dla mnie magii, nie stały się niezrozumiale lub infantylne. Wydaje mi się, że teraz rozumiem je jeszcze lepiej i głębiej, są dla mnie nadal piękne i niepowtarzalne, pełne cudownych myśli. Są zdolne odwrócić tok mojego myślenia, zmienić moją filozofię i spojrzenie na świat. A "Dziewczyna z pomarańczami" jest najpiękniejszą książką tego autora!

Autor wyznaje dokładnie tę samą filozofię, która jest sensem mojego życia. Czasem o tym zapominam, ale wiara w baśń, w marzenia, w niepowtarzalność mojego istnienia, w wyjątkowość każdego życia, w piękno świata i każdej chwili to filozofia, która sprawia, że nie żałuję swojego życia, daje mi poczucie, że jest piękne, niepowtarzalne i nawet gdyby miało teraz się skończyć, to czułabym, że było bogate i niezmarnowane.

Łączy nas też zachwyt nad wszechświatem, nad jego pięknem i ogromem, nad jego cudem. Wielu ludzi to wie, ale większość z nich uznaje przez to Ziemię i ludzi za nic nie znaczące ziarenko piasku. I ja i Gaarder wiemy, że tacy ludzie bardzo się mylą. Jesteśmy w tym nieskończonym wszechświecie jedyni i niepowtarzalni, jesteśmy cudem!

Dziś rozumiem "Dziewczynę z pomarańczami" głębiej niż kiedyś, wiem, co to znaczy miłość, co to znaczy posiadanie dziecka. I doskonale wiem, co czuł Jan Olav, który przytulał swojego małego synka wiedząc, że nie zobaczy, jak ten synek dorasta. Ja co dzień tulę synka tak, żeby tę chwilę zapamiętać na zawsze, bo wiem, jak jest ulotna, wiem, że taka sama już się nigdy nie powtórzy.

"Kto nie żyje nigdy
tu i teraz,
ten nie żyje nigdy.
Co wybierasz?"
Piet Hein

http://zielonowglowie.blogspot.com/search/label/Przeczytane