Kaligraf Woltera recenzja

Dawno temu dostałam w prezencie powieść pt. "Kaligraf Woltera". Powieść o zabójczej mocy słów. Pozwólcie, że ją przed Wami oczyszczę z kurzu.
Okładka przyciąga wzrok,a w ten sposób składa obietnicę dobrze spędzonego czasu. I spragniony wrażeń czytelnik nie powinien poczuć się zawiedzionym.
Pięknie wydana książka argentyńskiego pisarza Pablo De Santisa kryje w swej treści skomplikowaną historię i obraz osiemnastowiecznej Francji. To ostatni zdaje się okres, kiedy wykorzystywano umiejętności kaligrafów na większą skalę, bo przecież druk stawał się coraz popularniejszy. Specyfikę tego rzemiosła poznajemy przy okazji.
Przedstawię głównego bohatera, Dalessiusa.
Młodzieniec po ukończeniu szkoły mistrzów pięknego pisania poszukuje pracy. Znajduje ją w zamku Ferney u Woltera. W zakresie obowiązków ma redagowanie listów, polemik, a także opiekę nad archiwum korespondencji, która z całego świata napływa do wielkiego Woltera.
Po pewnym czasie Dalessius otrzymuje misję wyjaśnienia przyczyny śmierci niedoszłego kapłana Marka Antoniusza Calas. Jedzie do Tuluzy, skąd mimo braku doświadczenia i działań podejmowanych po omacku młody kaligraf wysyła do Woltera całkiem składne raporty. Wynika z nich, iż odkryli spisek dominikanów, którzy walczą o dominację z bardziej oświeconymi jezuitami. Tło historyczne jest tu ważnym elementem.
Wielokrotnie przemierzając trasę między Ferney a Paryżem, Dalessius niemal za każdym razem ociera się o śmierć i sam musi zabijać, by ratować życie i misję. Przy okazji poznaje niezwykłych ludzi: byłego kata, konstruktora chodzących i mówiących coraz modniejszych automatów, rzeźbiarzy, biskupa oraz sławnego kaligrafa, którego prace i życie obrosły już legendą. To, co odkryje główny bohater wraz ze swoim pracodawcą i mentorem, wstrząsnie całym krajem, a przy okazji wywróci do góry nogami dotychczasowy porządek.
Fabuła powieści aż gęsta od intryg i tajemnic wciąga, a dzięki niezwykle plastycznym opisom przenosi czytelnika w klimat osiemnastowiecznego Paryża. Wraz z głównym bohaterem przemierzałam ulice i zaułki stolicy Francji z uczuciem niepewności i czyhającego niebezpieczeństwa. Naprawdę miło spędzony czas na lekturze. I koniec. Zdecydowanie za szybko. Nie zdążyłam się na dobre rozkręcić. Książka zostawia niedosyt i chęć jej zgłębienia podobny, do tego, gdy się czyta bardzo szczegółowe streszczenie.