Kaligraf Woltera recenzja

Kaligrafia jako nauka zgłębiająca tajniki sztuki pisania, jest tematem pobocznym i przewijającym się przez całą książkę Pablo De Santis’a.

Akcja powieści toczy się w dziewiętnastowiecznej Francji, gdzie główny bohater o imieniu Dalessius, kończy szkołę kaligrafów, w której zgłębił tajniki owego rzemiosła, tajemnice niezwykłych atramentów oraz techniki pisania po czym zostaje zatrudniony u samego Woltera w zamku Farney. Bardzo szybko zdobywa zaufanie przełożonego i zostaje wysłany do Taluzy, by zbadać sprawę śmierci niedoszłego kapłana. Wolter będąc na tropie spisku dominikanów, którzy w ten sposób pragną zyskać punkty w walce ze zwolennikami oświecenia, zaczyna igrać ze śmiercią w imię prawdy. Dominikanie aby zachować władzę posuwają się do budowy automatu imitującego biskupa, a w całą historię wplata się uczucie do nieziemsko pięknej Clarissy.

Styl pisania Pablo De Santis’a bardzo mi odpowiada, jest zwięzły i treściwy. Książka zawiera niewiele opisów, co momentami nie pozwalało mi wczuć się w klimat XVIII wiecznej Francji, a na co bardzo liczyłam.
Szczerze mówiąc, bardziej interesowała mnie sama nauka kaligrafii niż cała intryga. Czytając tę książkę wyobrażałam sobie zwoje papieru, których jakość zależała od staranności pisma. Zapach tuszu, który potrafił być śmiertelny. Słowo pisane było sztuką, a nie rzemiosłem.
Bardzo spodobało mi się to zdanie: Najlepszy kaligraf to nie taki, który nigdy się nie myli, tylko ten, który nawet plamom umie nadać sens i odrobinę piękna.