Zabójcza biel recenzja

Do prywatnego detektywa Cormorana Strike’a zgłasza się młody mężczyzna. Wygląda na bezdomnego, jest chyba też chory psychicznie. Billy opowiada Strike’owi o morderstwie, którego był świadkiem w dzieciństwie. Gdy znika, sprawa zaczyna intrygować detektywa. Postanawia sprawdzić, czy mężczyzna mówił prawdę. Jednocześnie do Strike’a odzywa się minister, który chce prosić o pomoc w ujęciu szantażysty. Czy Cormoranowi uda się odkryć, kto prześladuje ministra? I czy podejmie się rozwiązania sprawy zgłoszonej przez Billy’ego?

Zabójcza biel to czwarty tom cyklu Cormoran Strike, którego autorką jest J.K. Rowling. Autorka powieści o Harrym Potterze wydaje cykl o detektywie pod pseudonimem Robert Galbraith.

Fabuła skupia się na dwóch sprawach – próbie odkrycia, czy chory psychicznie Billy mówił prawdę i widział w dzieciństwie morderstwo, a także na pomocy ministrowi, który jest szantażowany. Śledztwa prowadzą Cormoran i Robin. On spotyka się z podejrzanymi i świadkami i z nimi rozmawia, ona głównie działa pod przykrywką i próbuje w inny sposób nakłonić ludzi do zwierzeń. Dochodzenie do prawdy jest mozolne. Akcja kręci się wokół rozmów, nie ma zaskakujących zwrotów, kolejne ślady okrywane są i omawiane przez wspólników.

Oprócz sprawy detektywistycznej jest też w powieści miejsce na wątki związane z życiem prywatnym bohaterów. Dowiadujemy się, jak rozwija się małżeństwo Robin i poznajemy dziewczynę Strike’a. Gdzieś w tle pobrzmiewa też co jakiś czas niewypowiedziana wprost chemia, która łączy tę dwójkę. Narracja prezentuje zarówno Cormorana, jak i Robin, opisuje wydarzenia wokół nich, nie tylko skupiając się na tym, co związane z pracą, lecz także informując czytelnika o ich przemyśleniach, wątpliwościach i uczuciach.

Jeśli chodzi o te wątki prywatne, to w tym tomie zdecydowanie widać, że jest to któraś część cyklu. Narracja podejmuje kwestię małżeństwa Robin, wraca też do długoletniego związku Cormorana. Oczywiście dostajemy wprowadzenie w oba tematy, jednak nie znając całej historii, można się poczuć zagubionym. Mniej jest zdecydowanie nawiązań dotyczących poprzednich spraw, które rozwiązywał detektyw, co mi nie przeszkadzało.

Powieść przypomina trochę klasyczne kryminały, w których detektywi zbierają dowody i prowadzą przesłuchania, a na koniec nie zabrakło też monologu sprawcy. Muszę przyznać, że wypada to całkiem nieźle – współcześnie rozgrywająca się akcja i niezmienione od lat metody prowadzenia śledztwa. Cormoran nie jest typem hakera, nie otacza się także gadżetami szpiegowskimi. Jego działania są metodyczne i nieco przestarzałe, a może właśnie tak wygląda praca detektywa – tego nie wiem. Powieść jest ciekawie skonstruowana, a rozwiązanie mnie zaskoczyło.

Lektorem audiobooka jest Maciej Stuhr. Aktor świetnie wczuwa się w tekst, zmienia głosy w zależności od tego, czyją kwestię czyta. Podoba mi się, że nadaje bohaterom własne brzmienia, bo pozwala to na rozpoznanie osoby, która się właśnie wypowiada. Na plus jest też fakt, że nie waha się przed zawieszeniem głosu, odkaszlnięciem czy zająknięciem, które sprawiają, że mamy wrażenie, że słuchamy prawdziwej rozmowy. Jedyny minus tego audiobooka to czas – ponad 25 godzin nagrania nieco mnie zmęczyło.

Zabójcza biel to nieźle skonstruowany kryminał, którego zakończenie mnie zaskoczyło. Kolejny tom przygód Strike’a i Robin wciągnął mnie, chociaż audiobookowa forma tym razem wydawała mi się trochę zbyt rozwlekła. Mimo wszystko dobrze bawiłam się podczas słuchania, bo lektor świetnie interpretował tekst, a fabuła była intrygująca, mimo że na początku wszystko wydawało się takie proste i banalne.