Z biegiem dni recenzja

Opis:

Ostatni monolog Jerzego Stuhra – pożegnanie ze sceną i światem.

__
Nie ukrywam, że dość rzadko, niemal nigdy nie sięgam po powieści biograficzne. Zdarzają się jednak tak, że opowiadają one o ludziach, którzy niezmiernie mnie interesują i wtedy z entuzjazmem sięgam po tego rodzaju lekturę. Muszę przyznać, że na palcach jednej ręki mogę zliczyć powieści biograficzne, które przeczytałam w całym swoim życiu. Jak już jednak wspomniałam, są ludzie, o których zwyczajnie chcę wiedzieć więcej i niewątpliwie do takich osób należał właśnie wybitny polski aktor, pan Jerzy Stuhr.

Sięgnęłam po książkę "Z biegiem dni. Pamiętnik minionego roku" myśląc, że będzie ona głównie opowieścią o życiu i pracy aktora. Nic bardziej mylnego.

Przyznam, że lektura choć krótka, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Momentami czułam się... zawstydzona? Tak, to chyba dobre słowo. Czułam się zawstydzona tym, że czytam prywatne zapiski pana Stuhra. Zupełnie tak, jakbym znalazła jego odręcznie zapisany dziennik w szufladzie biurka i z fascynacją go studiowała.

Wierzcie mi - można było odnieść takie wrażenie. Od opisywania zabawnych sytuacji, przez wyrażanie swoich opinii, po swego rodzaju pożegnanie. Słyszałam opinie, że jest to książka o wszystkim i o niczym. Cóż - zgadzam się. Ale czego spodziewaliście się po lekturze p a m i ę t n i k a ? Jerzy Stuhr nie pisał autobiografii, tylko spisywał wspomnienia ostatniego roku swojego życia. W mojej skromnej opinii jest to niezwykle poruszające, ponieważ między jednym a drugim projektem, między wydarzeniami z życia prywatnego i zawodowego dało się wyczuć, że był on świadomy faktu, że jest to jego ostatni rok życia.

I oczywiście, można ubolewać nad faktem, że nie dowiedzieliśmy się więcej o jego życiu, pracy i przemyśleniach. Jednak myślę, że warto docenić to bardzo osobiste dziedzictwo, którym pan Jerzy raczył nas uraczyć przed swoim odejściem.