Między ustami a brzegiem pucharu recenzja

„Między ustami a brzegiem pucharu” to książka, która mnie zaczarowała tak, jak lubię gdy książki czarują. Maria Rodziewiczówna należy do moich ulubionych autorek. W swoich książkach zawiera chyba wszystko to, co mnie cieszy, napawa optymizmem, ukazuje świat którego wcześniej nie znałam, a którego staję się uczestniczką.

Ta książka to trzecia powieść autorki, którą przeczytałam. Po „Lecie leśnych ludzi” i „Strasznym dziaduniu” oczekiwałam humoru, pięknego języka i opowiadania o najważniejszych wartościach. Nie rozczarowałam się w najmniejszym stopniu!

W „Między ustami…” zostaje nam przedstawiony świat XIX – wiecznych Prus, magnackiego Berlina i szlacheckiej Wielkopolski z głównym bohaterem – Wenztlem Croy – Dülmen na czele. Jest to postać bardzo barwna, młody, pół – Niemiec, pół – Polak. Nie znający umiaru w zabawie i hulankach, nie dba o majątek trwoniąc go na zabawy, flirty i karnawały. Amator kobiecych wdzięków, mający sławę półboga dam, miłosnego herosa, któremu nie oprze się żadna niewiasta. Zarozumiały i pyszny, o cudnej urodzie lekkoduch. Jest sierotą bez ojca i matki wychowywany przez majora pruskiego i dalszą ciotkę.

Ze środowiska rozbawionego Berlina, spośród kompanów biesiad i frywolnych kobiet los wyrywa go za sprawą pewnego zakładu i nagłego porywu serca i przenosi do wsi pod Poznaniem, gdzie Wentzel odnajduje swoją babkę. Na ziemiach polskich zostaje przyjęty niechętnie, można powiedzieć nawet wrogo. Jako Prusak jest dla mieszkańców uosobieniem tego co złe, wszystkich krzywdzących ich wartości i wydarzeń. Z czasem i wielkim nakładem pracy ulega to całkowitej zmianie. Bohater pierwszy raz w życiu kocha prawdziwie miłością wielką i gorącą, nie powierzchowną i krótką. Kocha na zabój i do szaleństwa co będzie musiał udowodnić.

Książka ta jest obrazem pięknej i silnej miłości. Opowieścią o tym, że ostatecznie najważniejszy jest człowiek. Namową do pracy nad sobą, do stawania się lepszym w imię pięknych i ciepłych relacji międzyludzkich.

Najbardziej jednak ze wszystkiego ujęły mnie upór i subtelność – sposób w jaki główny bohater walczy z przeciwnościami losu, uprzedzeniami i swoim konkurentem o rękę ukochanej kobiety. Każda z nas chciałaby, żeby mężczyzna zrobił dla niej tak wiele, żeby ją kochał tak bardzo, ponad wszystko inne. Dialogi między kochankami są tak delikatne, pełne dwuznaczności i nieśmiałości, że aż tęskno mi do takich czasów. Dziś sprawę stawia się wprost: jesteśmy śmielsi, więcej nam wypada, więcej wolno. Może to ułatwia dojście do porozumienia, lecz jestem pewna, że odbiera ten urok zalotów miłosnych, który tak pięknie przedstawiła Maria Rodziewiczówna w „Między ustami, a brzegiem pucharu.”