Ucieczka z Auschwitz recenzja

„Ucieczka z Auschwitz” to wspomnienia Andrieja Pogożewa – Rosjanina, który brał czynny udział w walkach na wschodnim froncie podczas II Wojny Światowej. Obejmują one czas od powołania do wojska w roku 1941, trafienia do niemieckiej niewoli, przez pobyt w obozie Auschwitz, Auschwitz II – Birkenau, aż po zbiorową ucieczkę, w trakcie której udało mu się opuścić obóz i w końcu proces zbrodniarzy wojennych.

Obozy koncentracyjne w Oświęcimiu – Brzezince zna chyba każdy. Jeśli nie widział ich na własne oczy słyszał relacje nielicznych więźniów, którym udało się przeżyć ten koszmar. W miejscu częściowo zburzonych zabudowań obozowych powstało Muzeum, które rekonstruując niektóre budynki, zbierając pamiątki dba o szerzenie wiedzy na temat ówczesnych wydarzeń.

Mimo, że wspomnienia i relacje z pobytu w obozie są obecne w mediach, prasie, literaturze rzadko zdarza się tak pełna i szczegółowa opowieść. Być może dlatego, że ciągle żywe wspomnienia są zbyt bolesne, by do nich wracać w najdrobniejszych szczegółach. Być może dlatego, że często wyzuci z ludzkich odruchów więźniowie ze strachu i rozpaczy wstydzą się swojego postępowania. Latami zmuszeni byli uczyć się żyć na nowo, odzyskiwać godność i człowieczeństwo, które tam chciano im odebrać. Nie chcą myśleć ani mówić o okropnościach tego miejsca. A jednak znajdują się tacy, którzy jak Andriej Pogożew dokonują tego heroicznego czynu – wracają wspomnieniami do koszmaru jaki zgotowali im nazistowscy Niemcy i dają świadectwo wydarzeniom po to, by przyszłe pokolenia wiedziały, pamiętały, strzegły się powtórki z tej niechlubnej przeszłości.

Książkę czyta się z przejęciem i w ogromnym napięciu. Ból, strach, łzy które były udziałem więźniów stają się udziałem czytelnika. Książka ta choć bardzo wartościowa i ważna jest jak zły sen. Jak koszmar, w którym tkwimy razem z nimi – oni za murami obozu, za drutem kolczastym pod wysokim napięciem – my przed książką. Nie pomaga nawet zamknięcie książki i odłożenie jej na półkę. Obrazy wracają, zaprzątają myśli, wdzierają się do rzeczywistości. Długo skłaniają do refleksji, wywołują pewien rodzaj wstydu i zażenowania – my rodzaj ludzki jesteśmy tak strasznie dalecy od doskonałości! Ba! Od przyzwoitości!

Zwykle czytając przeciętną powieść - fikcyjną historię o losach jakiejś grupy ludzi mogę sobie wyobrazić co czują, przewidzieć jakie decyzje mogą podjąć, w jaki sposób myślą. W przypadku tej książki rzecz ma się diametralnie inaczej. Mimo, że jest to historia prawdziwa jej przebieg, przeżycia bohaterów, ich uczucia są dla mnie niewyobrażalne. Przekraczają możliwości mojej wyobraźni.