Wzgórze psów recenzja

„Czuję się w samym środku życia i w samym środku snu jednocześnie.”

Panie Jakubie, Pan znowu to zrobił.

Otoczenie jest szare i zimne. Jak Polska, nasuwa się porównanie, ale to jest Polska. Brud otacza zewsząd kruche lica naszych bohaterów, a oni ukojenie mogą znaleźć jedynie w xanaxie lub innych podobnych cudach tego świata. Wszyscy są słabi, odrealnieni w swojej realności, już nie są w stanie błagać, pogodzeni ze swoim życiem ale nie ze sobą.

Ciężka jest ta książka, nie tylko po względem wagi oczywiście, ale zawartej w niej goryczy i rozpaczy. Tam wszyscy są sfrustrowani, pełzający po powierzchni brudnej ziemi, łypią na siebie żalem zmęczonych oczu i pragną. Mikołaj i Justyna pragną najbardziej, chcą udowodnić sobie i światu, że są w stanie żyć ze sobą, że pieniądze to nie wszystko, że ważna jest miłość, ale chwila, co oni właściwie nazywają miłością, co uważają za warte nazywania miłością? Czy to jest uczciwe nazywać miłością jego ciepłe ramię przywierające ciasno do jej karku, czy jest to jej uśmiech ukryty, zaszyty gdzieś w jego starej koszulce z drugiej ręki? Wydaje się, że to jednak nie wystarczy, że miłość w tym świecie to nie znaczy ramię drugiej osoby dookoła Ciebie, lekki uśmiech, którego nikt nie widzi.

Wspomnienia są okrutne. Wżerają się w serce, albo gdzieś obok, kiedy czujesz, że serce nie jest już warte nazywania go sercem, rozkładają Cię na kawałki a potem Ty rozkładasz je na czynniki pierwsze, bo tego chcą, bo chcą żeby Cię zabolało, żeby Ci było wstyd. Mikołaj ma wspomnienia, ma też zimne ręce i słabość, wszechogarniającą słabość, którą czuć przy każdym jego słowie, każdym ruchu, każdej czynności. I te wspomnienia są jego utrapieniem, bolączką, z którą nie może się uporać, tak samo jak z dorosłym życiem.

Punkt kulminacyjny jest piękny. Nie wiesz czy zgadzasz się z Mikołajem, czy zgadzasz się z Justyną. Obserwujesz powstanie Mikołaja, które tak narzuca, wymusza wiarę w to, że jest to prawda. Mikołaj mówi: wstałem. Tymczasem jest to jego upadek. Podążamy za jego upadkiem przez całą książkę, obserwujemy niszczące działanie rodziny, masakrowanie przez wspomnienia, które ożywają kiedy przyjeżdża z Justyną do Zyborku, splątanego przez skazy i lęki. Prawdziwy koszmar zaczyna się jednak wtedy, kiedy wspomnienia zaczynają stawać się rzeczywistością i nie wystarczy, że mocno zaciśniesz powieki aż znikną – musisz zdecydować, czy niezakończoną historię ukrócić teraz i wymierzyć jej moralnie wątpliwą sprawiedliwość, czy uciekać przed tym kolejne lata.