Wywierzysko recenzja

Rozlały się wody tajemnic,
a śmierć zapukała do drzwi.
Jak w duszy wiele ciemnych okiennic,
w odbiciu mrok tak mocno się tli.

Tam wywierzyska biją. Nie biją.
Tam Źródła Niebieskie cichną. Nie cichną.
Tam śmierć nadeszła. Przybyła.
Teraz. Kiedyś. Za nimi kroczyła.

Lepiej nie podążać po zmroku,
wywierzysk ciemnymi ścieżkami.
Można się utopić w ich mroku
i duszę nakarmić dreszczami.

Krok za krokiem gubią się ludzie.
W mętnej toni przeszłość wpadają.
Krok za krokiem brną ku ułudzie.
Tego, co złe najbardziej pożądają.

Pięcioosobowa rodzina przepadła.
Zaginęła. Zniknęła.
Jakby się rozpłynęła.
A dom na nich czekał.
Wciąż taki sam.
Ona jako babcia i mama czekała.
A z niepewności dusza cierpiała.
Gdzie są?
To już piętnaście lat!
Długich lat!

Młode życie odebrane.
Oddech ostatni skradziony.
Kiedyś. Teraz. W tamtym miejscu.
I tylko wywierzyska to widziały.
Mętne źródła niebijące.
I tylko one prawdę znały.
Złą aurą się unoszące.

Historia utkana z mrocznych duszy zakamarków. Z tajemnic skrywanych przez lata. Z miłości, młodej miłości, takiej która do zła doprowadziła. A może to nie miłość? Może to człowiek i złość. Człowiek i zemsta. Człowiek i jego czyny. Najgorsze. A może to takie zło, które drzemie w duszy? Gdzieś głęboko ukryte jest. A potem wydobywa się. Wypływa. Ujścia szuka. Cios. Jeden. Drugi.

„ Wywierzysko ” to żal i miłość do ojca. Kochać nienawidząc. Też można. To wiele słów złych. I sekretów. Złość i ból. To strata, w której cierpienie ukryte jest. I słowa, których nie znać czasem lepiej. Nie usłyszeć. Nie wiedzieć. Lepiej. Bo to boli! Tak bardzo boli! Nigdy. Przenigdy. Nie da się ich zapomnieć. I przeżyć. Jak gdyby nigdy nic. Odrzucić.

Tajemnice nieproszone wypływają na wierzch. Prawda i bliskich tak bolesna jest. Niełatwo odpuścić. Zapomnieć. Porzucić. Najdalej.

Ta część jeszcze bardziej skradła moje serce niż „ Trzcinowisko ”. Więcej tutaj wrażliwości dostrzegłam. Więcej moich emocji. I kryminalnie jest ekscytująco. Czekam na kolejny tom. Bardzo. A Wam polecam. Najmocniej.