Pochwała macochy recenzja

Pierwsze zetknięcie z prozą Llosy uważam za wyjątkowo udane. Zazwyczaj tytuł laureata Nagrody Nobla trochę mnie przeraża, bo zawsze mam obawy, że nie będę w stanie docenić geniuszu pisarza, że nie mam wystarczającego warsztatu, by prawidłowo odczytać przesłanie utworu. Mario Vargas Llosa- pisarz, dziennikarz, myśliciel, polityk. Laureat Nagrody Nobla. Po raz pierwszy sięgam po jego twórczość, a mój wybór pada na niewielką objętościowo nowelkę "Pochwała macochy".

Już sam tytuł jest itrygujący. Zazwyczaj pasierb nie daży swojej macochy zbyt ciepłymi uczuciami- to jest zrozumiałe.W końcu jakaś obca kobieta zajmuje miejsce matki. Zrozumiały jest więc bunt i nieufność. U Llosy jest inaczej- już na pierwszej stronie mały Alfonsito pisze swoją dziecięcą rączką niezwykle ciepłą laurkę z okazji urodzin swojej macochy Lukrecji. Spodziewałam się otwartej wojny, podchodów, oznak wrogości, ale nigdy tak wypowiedzianych słów sympatii

Lukrecja to czterdziestoletnia, zmysłowa kobieta. Właśnie wyszła za don Rigoberta; razem z jego synem z pierwszego małżeństwa tworzą szczęśliwą rodzinę. Sielanka trwa; Lukrecja nie musi się zbytnio starać, by zaskarbić sobie sympatię pasierba- mały od początku bezwarunkowo ją lubi.

Autor bardziej skupia się na poczynaniach małżonków w sypialni, niż na stosunkach między domownikami; ukazuje dwoje dorosłych ludzi, którym nieobca jest zmysłowa, nieposkromiona miłość fizyczna. Gdzieś między miłosnymi uniesieniami tych dwojga, jest jeszcze Alfonsito. W sumie nie wiemy, czy jest on małym chłopcem, czy raczej dorastającym młodzieńcem- Llosa nie precyzuje jego wieku. Alfinsito raz jest cherubinkiem, raz bezwstydnie uwodzi swoją macochę. Czy to co robi, to wynik wchodzenia w wiek dojrzewania i burzy hormonów czy raczej Fonsio prowadzi jakąś nieprzyzwoitą grę? Jest tylko chłopcem czy już dorosłym?

"Pochwałę macochy" można by uznać za mocno kontrowersyjną. Romans macochy i pasierba to już czysta pedofilia. Można. Ale nie do końca. Język utworu jest tak niezwykły, tak ornamentowy, że trudno nie myśleć o poczynaniach Alfonsita z dużym przymrużeniem oka. Jest on przedstawiony z tak dużą dozą sympatii, że można by mu wybaczyć nawet uwiedzenie macochy. Nie wiemy, czy cała intryga, to wynik nieszczęśliwego zbiegu okoliczności czy perfidna gra małego chłopca.

Z całą pewnością sięgnę po "Zeszyty don Rigoberta", czyli dalsze losy bohaterów "Pochwały macochy". Chcę się przekonać, co się stanie z nieudanym małżeństwem Lukrecji i Rigoberta i jaką nową intrygę wymyśli Alfonsito.