Mój wyścig z depresją recenzja

Agnieszka Kobus-Zawojska, rewelacyjna wioślarka, mistrzyni świata i Europy. Wydawać by się mogło, że tak silnej kobiety nic nie jest w stanie złamać. Prowadząc swoje sportowe życie, bohaterka żyje właściwie na walizkach. Sport jest całym jej życiem. A raczej czymś, co to życie wypełnia. Kto by uwierzył, że gdy gasną światła reflektorów i cichnie głos komentatora, z wielkiej i silnej sportsmenki zamienia się w zalęknioną kobietę walczącą o to, by jutro w ogóle nadeszło?

Książka jak dla mnie ma w zasadzie dwa oblicza. Pod względem narracji, fabuły jest dość ciężka w odbiorze. Można doszukać się sytuacji, w których bohaterka obwinia trenerów, całe środowisko, wszystkich wkoło, choć przecież to nie oni budzą w niej ciemniejszą stronę. Książka dotyka jednak bardzo ważnego tematu, jakim jest depresja. Wbrew pozorom, często dotyka ona osób, które pozornie odnoszą sukces za sukcesem. Temat depresji jest w książce opisany bardzo obrazowo. Te opisy działają na wyobraźnię i pod tym kątem bardzo polecam książkę wszystkim, których temat depresji dotyczy lub chociaż interesuje. Poza tym, na uwagę zasługuje język- choć słowa są ciężkie jak ołów, opisane są tak lekkimi słowami, że pochłania się je jeden za drugim.

Z książki wyciągnęłam jeden morał, który zostanie ze mną na dłużej. A mianowicie, by nie oceniać człowieka po tym, co widzimy na zewnątrz, bo to, co jest najważniejsze, zawsze rozgrywa się w środku. I nie zawsze uśmiech to radość. Czasem to tylko przeciwstawienie się smutkowi.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.