Bezdzietne z wyboru recenzja




„Bezdzietne z wyboru“ to nie reportaż, nie literatura, która mówi o czymś nowym czy przełomowym. Justyna Dżbik-Kluge po prostu zebrała ciekawe osoby i zapytała je o bezdzietność. Poprowadziła rozmowy, które kręciły się wokół presji społecznej, niewygodnych pytań, prób zrozumienia własnych pragnień oraz potrzeb. Pojawiły się osoby, które dzieci mieć nie mogą oraz te, które dzieci mieć nie chcą. Pojawili się specjaliści, którzy w obu tych drogach towarzyszą kobietom (choć wiadomo, zagadnienie dotyczy obu płci). Zastanawiano się nad tym, na ile dzisiejsza polityka (w tym zakaz aborcji) wpływa na nasze decyzje, na ile to kwestia ekonomiczna czy klimatyczna, na ile przekonanie, które siedzi w nas od zawsze. Każdy rozmówca był inny, a jednak wyłoniło się z ich historii wiele elementów wspólnych — jak nietaktowne pytania przy rodzinnych spotkaniach (bez uszanowania zdania innych, bez refleksji, że ktoś może być bezpłodny lub mieć traumę po poronieniu) czy narracja starszego pokolenia, jakoby na starość dzieci były winne rodzicom jakąś formę wynagrodzenia (zwykle podanie szklanki wody, czyli wymuszenie opieki). Wszystko to dla mnie nie było nowe (bo i o zagadnieniu czytałam, i sama spotykam się z wieloma zachowaniami nieprzyjemnymi wymierzonymi w osoby, które dzieci nie planują), ale dało mi ogromną ulgę i poczucie bycia zrozumianym. O decyzji bezdzietności zwykle się nie mówi, w kręgach rodzinnych czy małych miejscowościach to temat raczej do kłótni niż faktycznej rozmowy, więc spotkanie się z wywiadami, jakie w tym tytule zostały zebrane, daje akurat mi poczucie lekkości. A dla osób, które nie rozumieją decyzji o nie posiadaniu potomstwa — może być czymś otwierającym oczy na wiele społecznych problemów (plus halo, dlaczego mówi się o tym, że decyzji o braku dzieci będzie się żałować, ale o żałowaniu ich posiadania już nie, choć niektórzy tak czują?). „Bezdzietne z wyboru“ należy więc do tytułów, które traktują o sprawach oczywistych dla niektórych, ale wciąż ważnych i nowych w dyskusji społecznej. A na niektórych, jak na mnie, może podziałać kojąco.