Wszystko płonie recenzja

Strata. Odebrała wszystko.
Męża, intratną posadę, pieniądze.
Wiarę i nadzieję. Miłość i szczęście.
W pułapkę wmanewrowała.
Z której wydobyć się. Wygrzebać. Uciec.
Tak trudno. Niemożliwie. Prawie.
Bo ludzka przebiegłość. Bo żądza władzy i pieniądza.
Nie zna granic. Nie ma skrupułów.
Nawet strach sobie przywłaszczyła.
Nie była litościwa.
Zostawiła wściekłość.
Paraliżującą. Najgłębszą. Z największych największą.
Z najmocniejszych najmocniejszą.
Zostawiła smutek.
Ten „ wyczerpał łzy ”.
Teraz...
„ Teraz jest stromą i kamienistą górą ”.
Ona. Aura Reyes.

Legionistka.
Silna, twarda, niezłomna.
Najlepsza. Wytrwała. Niczym skała.
Wiele ciosów. Mocnych.
Wiele nocy. Zimnych.
To było kiedyś.
Ale wojna. W ręku broń.
Potem jego rozerwane gardło.
Tamtego ostatnie tchnienie.
I ona. Pokonana. Z wyrwą w sercu ogromną.
Zapadliną bólu. Pustką.
Teraz wszystko wyparowało.
Utraciło sens. Uleciało. W dal.
We wspomnienia. W odgłos. Stukotu broni.
Dzwonienie w uszach. Każdej nocy. Hałas.
Dlatego kocha ciszę.
Bo ona „ stawia mur, którego żadna przemowa nie skruszy ".
A Mari Paz nie ma już nic, co można skruszyć.

Genialna informatyczka.
Ta gorsza córka. Zawsze nie taka.
Jaka powinna być. Zawsze gorsza.
Było dobrze.
Dopóki mąż i jej siostra nie zdradzili.
A ona przegrała. Nie miała nikogo.
Usunęła ludzi ze swojego życia.
Pozbyła się. Wyrzuciła. To, co było ważne.
Jedynie samotność jej towarzyszką była.
Teraz ma dwie przyjaciółki.
A ona jest szalona.
I „ piekielnie inteligentna ”.

Razem sprawią, że wszystko zapłonie.
Że tamci zapłacą. Że zemsta się dokona.

Po raz kolejny proza autora mnie uwiodła. Jest w niej obecny jakiś rodzaj szczególnej wrażliwości, która do mnie przemawia. Lubię zanurzać się w jego słowach pisanych, wydobywać emocje i je przeżywać. Lubię wkraczać w jego świat i chłonąć to, co kreśli słowami. A robi to wyjątkowo i charakterystycznie. Tak że zapada się czytelnik w jego literach. Mocno. Głęboko. I choć uważam, że więcej tutaj sensacji niż thrillera, to była udana przygoda Polecam.