Wstyd recenzja

Robert Małecki jest dla mnie - czytelnika, który bardzo długo wzbraniał się przed naszymi rodzimymi autorami - w czołówce polskich pisarzy. Zdecydowanie również lubuję się w jego odsłonie thrillerów unikając póki co kryminałów, by uniknąć rozczarowania. "Wstyd" to kolejna odsłona umiejętności literackich, nienagannego stylu, intrygującego pomysłu, który z powodzeniem przykuwa czytelnika i nie puszcza do ostatniej strony.

Była policjantka, a obecnie stateczna nauczycielka i matka bliźniaków nie uporała się jeszcze do końca z jedną rodzinną tragedią, gdy nawiedza ją kolejna. Ile jest w stanie znieść człowiek? Czy jest granica bólu i tragedii, jaka jest przeznaczona każdemu z nas? Czy przekraczając tę granicę można poczuć na nowo życie? Julia odkrywa kolejne elementy tej bezlitosnej układanki, jaką zgotował jej los, a w pewnym momencie okazuje się, że jest najistotniejszym puzzlem w końcowym obrazie, lecz ślepa pogoń za na pozór najważniejszymi rzeczami sprawia, iż cel i rzeczy oczywiste łatwo stracić z oka. Bliscy, których przecież znamy, z którymi śpimy w jednym łóżku; dzieci, które są dla nas całym światem, a nagle te życiowe "pewniaki" zdają się być obcymi, o których nic nie wiemy; całe dotychczasowe życie zdaje się być farsą, ale by dojść do tego wniosku, trzeba poznać prawdę i przełknąć tkwiący głęboko w nas wstyd. Dopiero wtedy możemy nabrać chaust świeżego powietrza, które pozwoli się oczyścić i pójść dalej.

Robert Małecki kolejny raz bardzo umiejętnie i z ochotą zagląda w najciemniejsze zakamarki ludzkiej duszy. To właśnie tutaj odnajduje inspirację dla swoich powieści, korzysta z potencjału tego, na co wielu patrzy zaledwie powierzchownie marnując czający się tu i ówdzie potencjał. Niepokój, ale i szereg tajemnic, których wyjaśnienia tak prędko czytelnik nie otrzyma, czai się niemal nieustannie i do ostatniej strony. Fabuła jest dopracowana w każdym szczególe, a odbiorca pozostaje z końcową satysfakcją bardzo, bardzo dobrej lektury i należycie spożytkowanego czasu.