Wściekłość

Są takie książki, o których trudno się pisze - bo się je przeżywa, bo przynoszą tyle tematów do przemyślenia, tak mocno wbijają klin w postrzeganie codzienności, że każdy odbierze je inaczej, każdy odczuje je na innej wrażliwości. Taką powieścią jest “Wściekłość” Mareike Fallwickl, która choć porusza wątki feministyczne, to robi to w sposób pełny i mądry. Punktem do wyjścia tej historii jest ostateczna decyzja pewnej kobiety - matki, żony i przyjaciółki, która bardzo niespodziewanie kończy swoje życie. I tu zaczyna się opowieść - opowieść o stracie, o bólu, o pustce i wyrzutach sumienia, o próbach ich zagłuszenia. Z tymi emocjami na naszych oczach walczą przyjaciółka kobiety i jej nastoletnia córka, każda na inny sposób. Są to postacie dynamiczne, zmieniające się, które poprzez swoje przejścia, mocno podkreślają, jak kobiety postrzegane są we współczesnym społeczeństwie. Uświadamiają schematy, role, w które same siebie nieraz wpychamy i nie mamy odwagi powiedzieć, że jednak nam to nie pasuje - bo nie wypada, bo tak zostałyśmy wychowane. Bo tak było zawsze. Ale kiedy to już wiemy, czy nie pora to zmienić? Obydwie bohaterki radzą sobie inaczej w zależności od pokolenia - starszej zrozumienie zabiera dłużej, młodsza jest bardziej świadoma, choć jej decyzje na pewno wzbudzą w czytelnikach mieszane odczucia. Ale równocześnie zmuszą do myślenia, do próby zastanowienia się jak osiągnąć ten sam efekt, bez tak radykalnych środków, po jakie ona sięga. Dużo pytań, dużo trafnych spo...

„Wściekłość” to głośna i wstrząsająca powieść Mareike Fallwickl.

Helene matka trójki dzieci popełnia samobójstwo, skacząc z balkonu. W jej nastoletniej córce Loli otwiera to jątrzącą się nieprzerwanie ranę i chęć walki z patriarchatem, równie niszcząco wpływa na najlepszą przyjaciółkę Helene, Sarah, która postanawia uratować jej rodzinę przed rozpadem. Wśród tych czterech ścian znajdzie odpowiedź na dręczące ją nieustannie pytanie: dlaczego?

„Wściekłość” to swego rodzaju manifest mówiący o roli kobiet w społeczeństwie, rodzinie, życiu zawodowym, nie ukrywajmy, w wielu przypadkach wciąż niedocenianej roli. Obraz macierzyństwa, który wyłania się z kart tej historii, jest do bólu prawdziwy, odarty ze złudzeń i Instagramowej 'pozłotki'. Tutaj wszystko krzyczy: tak wygląda naga prawda!

Niesamowicie ważna, potrzebna i niezmiernie bolesna lektura. Przepełniona żalem, goryczą, złością, strachem i bólem — dawno nie przyjęłam na siebie takiego ładunku emocjonalnego. Co jakiś czas musiałem robić przerwę od tekstu i uspokoić umysł łapiąc głęboki oddech.

Tutaj najważniejsze są kobiety — trzy główne bohaterki i ich emocje. Narracja trzecioosobowa należy do Loli i Sarah, dzięki ich głosom poznamy historię Helene. Każda z nas znajdzie tu jakąś część siebie.

„Żadna z nas się z tym nie rodzi, nie istnieje żadna tajemna wiedza, która czyni nas matkami, ani żaden specjalny gen. Mimo to wszyscy od nas oczekują, że od porodu nie popełnimy ani jedne...