Wrzask recenzja

"Tylko ona mogła zrozumieć, że niekiedy emocjonalny ból jest tak bardzo trudny do zniesienia, że jesteś w stanie posunąć się do wszystkiego, by go zatrzymać. Znała chwile, w których wewnętrzny krzyk rozsadza jej bębenki, a wtedy była gotowa pokruszyć świat na kawałki, by go zagłuszyć. Zatrzymać wrzask.”

Larysa Luboń jest dziennikarką. Niezależną buntowniczką, wolnym strzelcem, „[…] za nic miała reguły i konwenanse. Chadzała własnymi ścieżkami i przyklejono jej etykietę nieprzystosowanej.” Cięty język, fryzura a'la Sinead O'Connor, nieodłączna skórzana kurtka to jej znaki rozpoznawcze. Poznajemy ją w momencie, gdy pracuje nad artykułem o sadystycznym sponsorze. Mężczyźnie, który płaci studentkom za niezwykle brutalny seks.

Bruno Wilczyński to stołeczny policjant, równie jak Larysa nieprzystosowany, bezczelny i cyniczny. Próbuje rozwikłać sprawę samobójstwa (?) młodej, atrakcyjnej dziewczyny. Tajemnicza śmierć młodej kobiety przypomina mu pewną sprawę sprzed lat.

„Na zawsze połączy ich osoba tego trzeciego – mężczyzny pozbawionego sumienia, więźnia własnych obsesji.”

Akcja powieści jest dynamiczna, nie daje odpocząć, pędzi na złamanie karku. Jednocześnie ta ilość zdarzeń i wielowątkowość nie jest w żaden sposób męcząca i nie wprowadza chaosu. Wszystko jest jasne i bez problemu daje się ogarnąć. Szybkość akcji, a także stopniowe budowanie napięcia sprawia, że książka należy do tych nieodkładalnych. Autorka wciąga czytelnika w wir wydarzeń, nie pozwala odetchnąć i z każdą stroną intryguje coraz bardziej.

Bohaterowie są autentyczni, spójni, wyraziści. Każdy z nich nosi w sobie jakąś tajemnicę z przeszłości. Każdy przeżył w dzieciństwie (lub we wczesnej młodości) jakąś traumę, która go ukształtowała i zmieniła. Wydarzenie, które stanowiło punkt zwrotny w życiu, po którym już nic nie było takie samo.

No i to zakończenie. Z jednej strony dające odpowiedź na podstawowe pytania, wyjaśniające wiele wątków, ale z drugiej pozostawiające z ogromnym niedosytem i rodzące kolejne pytania.

Izabela Janiszewska serwuje czytelnikowi swoisty emocjonalny rollercoaster. Uczucia, które wywołuje są tak skrajnie różne, wręcz irracjonalne. Jeszcze mi się nie zdarzyło, abym czuła tak wielkie współczucie dla seryjnego, bezwzględnego mordercy. Z jednej strony potępiam jego czyny, a z drugiej mam ochotę go przytulić.

Głęboko porusza krzywda dzieci. Brak wsparcia, zrozumienia, zwyczajnej ludzkiej empatii ze strony rodziców, czy rodzeństwa. Janiszewska z całą mocą ukazuje, że krzywdy doznane od najbliższych, od tych których kochamy najbardziej, którym bezgranicznie ufamy bolą po stokroć bardziej. Odciskają piętno, stygmatyzują.

Autorka obnaża również prawdę o sponsoringu, o tym jak patriarchalnym społeczeństwem jesteśmy. Zwraca uwagę na przedmiotowe traktowanie kobiet w miejscu pracy.

Książka doskonała w swojej formie. Rasowy kryminał, w którym równie ważne, jeśli nie ważniejsze jest to, co kryje się pod główną warstwą fabularną.