Wrzask recenzja

Siegając po "Wrzask", czułam, że czeka mnie dobra lektura. Recenzje osób, których zdanie niezwykle cenię, nie pozostawiały żadnych wątpliwości. A jednak to nie była dobra książka... to była prawdziwa czytelnicza uczta. Izabela Janiszewska stworzyła powieść genialną i kompletną.

Kryminał, od którego nie sposób się oderwać. Wiele wątków, które ani na moment nie wprowadzają chaosu. Wszystko jest spójne, od pierwszej do ostatniej strony, a w dodatku wypełnione treścią wprawiającą w osłupienie i zachwyt.

Larysa i Bruno. To bohaterowie wykreowani tak doskonale, że prawie jak żywi. Kiedy Autorka napisała w dedykacji, że komisarz Wilczyński przypadnie mi do gustu, nie przewidziała tego, że panna Luboń zdecydowanie go przyćmi.

Silna, wyrazista kobieta z charakterem. Bezkompromisowa, niezwracająca uwagi na konwenanse, szczera do bólu, skoncentrowana na swoich celach. Gotowa na wszystko, by zebrać materiał do swoich artykułów. Nie boi się pisać o niewygodnych, trudnych tematach. Jednym z nich jest sponsoring. Nie przeraża jej nawet fakt, że jedna z dziewczyn, która pomagała jej wniknąć w świat nowoczesnej prostytucji, traci życie w niejasnych okolicznościach. Chociaż sprawa zostaje zakwalifikowana jako samobójstwo, to Bruno nie zamierza odpuścić. Zwłaszcza że w mieszkaniu ofiary znajduje wiadomość, którą może zrozumieć tylko on...

Tak krzyżują się losy tych dwojga. Demony przeszłości zmuszają ich do krycia się pod maskami arogancji i cynizmu. Bo tak jest po prostu łatwiej. Jeśli uda im się wmówić światu, że mają wszystko gdzieś, to może sami w to uwierzą, a wtedy nie zostaną po raz kolejny zranieni.

Mimo że Luboń i Wilczyński mają ze sobą tak wiele wspólnego, trudno im znaleźć wspólny język. Ich błyskotliwe dyskusje nadają całej powieści charakterystyczny rys.

Wątek kryminalny jest niesamowicie dopracowany. Wielokrotnie miałam wrażenie, że Autorka podsuwa mi pewne rzeczy na tacy tylko po to, żeby po chwili wszystko kolejny raz obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni, nic nie dzieje się przypadkiem, każdy okruch informacji, zamiast nasycić, tylko zwiększa głód wrażeń.

Morderca prowadzi z głównymi bohaterami skomplikowaną grę według własnych zasad, które są zrozumiałe tylko dla niego. Jak wiele spraw zamkniętych w archiwach jako samobójstwa, to tak naprawdę wyrafinowane akty zemsty jednego człowieka? Jak bardzo można manipulować ludźmi? Czy pieniądze rzeczywiście otwierają wszystkie drzwi?

A zakończenie... to wisienka na torcie. Nic więcej nie zdradzę.

Moje 11/10.