Worowka recenzja

"Worowka" to ostatni tom serii gruzińskiej. Choć to romans mafijny, to swoją treścią, dynamiką, napięciem mocno trąci thrillerem. Takie połączenie hipnotyzuje, przeraża realizmem, brutalność rezonuje w głowie i pa­no­szy się w wy­obraź­ni. Napisany doskonałym stylem literackim, z dokładnym zarysem psychologicznym postaci, ze spójną fabułą, wartką akcją opisującą zarówno przebieg wydarzeń, jak i poczynania oraz motywacje ludzi związanych z brutalnym światem gruzińskiej, czeczeńskiej bratwy.

Igor Wasin zwany "Rzeźnikiem" to karmiący się strachem, brutalny, bezwzględny był mafijny egzekutor, torpieda, a teraz Pachan. Przeszłość go determinuje, jednak nie potrafi i nie chce takim być dla Aiszy, jedynej osoby, która jest w stanie przebić się przez wewnętrzny pancerz i przywrócić w nim ludzki pierwiastek. Z jego czarnej, potępionej duszy wyłaniają się białe kikuty pogrzebanych pragnień. Mimo nieświadomej chęci ekspiacji okrutne wydarzenia dotyczące Sofii nie chcą dać o sobie zapomnieć.
Igor i Aisza chcą być ze sobą, ale dziewczyna została obiecana Ramzanowi Gazujewowi. Narzeczony zamierza upomnieć się o swoje.
Aisza Kutajew, dziewczyna skrzywdzona, straumatyzowana, potępiona, zakompleksiona, którą ograniczały lęki. To, co chwyciło mnie za serce to ukazanie jej piękna wewnętrznego, ale i zewnętrznego. Te drugie nie zawsze musi być tak oczywiste. Aisza ma wiele blizn na duszy i ciele, nie jest idealna pod względem panującego stereotypu, ale dla Igora jest najpiękniejszą kobietą. Patrzy na nią przez pryzmat wyjątkowości, osobowości, a jej nieidealne ciało stawia na piedestale artyzmu. W Aiszy powoli następuje akceptacja samej siebie. Stopniowo wycisza dźwięki rozpaczy i cierpienia, nabiera pewności, hardości ducha. Przez grubą zasłonę poczucia bezwartościowości przebijała się nadzieja na przyszłość bez lęku.

Prócz wydarzeń z teraźniejszości w historię zostały wplecione okruchy dzieciństwa bohaterów, których ekshumacja zatrważa, ak­cen­tu­jąc smak tok­sycz­nych za­cho­wań,
ale i daje szerszą perspektywę. Ukazuje, w jaki sposób ewoluowała ich osobowość na przestrzeni lat po tak destrukcyjnych doświadczeniach.

Autorka zrobiła solidny research. Igor miał doświadczenie medyczne, co zostało wplecione w fabułę w bardzo wiarygodny sposób. Zadbała o realizm środowiskowy. Przedstawiła ceremonie, obrzędy i zwyczaje kulturowe. Ukazane oczami Aiszy piękno przyrody Gruzji jest niczym podróżniczy bonus. Te wszystkie ciekawostki nadawały historii realistyczny wydźwięk, sprawiały wrażenie autentycznych.

Tom zakończony cliffhangerem, który podsyca czytelniczy apetyt na kolejną część, której nie będzie. Autorka postanowiła pozostawić kontynuację wyobraźni czytelnika, na co ja się nie zgadzam! Czekam na czwórkę serii gruzińskiej.