Wojownicy burzy recenzja

Co można powiedzieć po przeczytaniu dziewiątego tomu? Z każdym kolejnym wyrażenie opinii jest coraz trudniejsze. I to nie przez to, że coś jest nie tak. Tylko jak zachęcić innych do sięgnięcia, skoro piszę to już od poczatku roku i bardzo łatwo zarzucić mi powtarzalność? Bo tak, ten rok powinien nosić miano roku Cornwella. Co miesiąc wydawnictwo oddało nam do rąk kolejny, pięknie wydany tom o życiu Uhtreda, a wojowniczy i nieustraszony strateg rozgościł się na mojej półce na dobre. 
 
 Autor i w tej części trzyma poziom, a jego wiedza i wyobraźnia to coś nieprawdopodobnego. Uhtred mimo swojego sędziwego wieku prowadzi wojsko do kolejnych zwycięstw. Jednak więcej tu przepiegłości, planowania niż szaleństwa walki. Nie ukrywam - mnie bardziej odpowiada taka forma, chociaż Uthred nie stracił nic ze swojej "złej sławy". Jednak nie od dziś wiadomo, że wygrywa ten, kto ma lepszą strategię, jest bardziej inteligentny i w swoim postępowaniu kieruje się rozumem. Ale oprócz krwawych bitew w murze tarcz, w tej części możemy się spodziewać, szansy dla Pan Bebbanburga na zacieśnienie więzi ze swoimi dziećmi i ten wątek został chyba moim ulubionym. 
 
 Co tu dużo mówić - wartka akcja, przemyślane zagrania, trochę mniej brutalności, niebywały klimat, to wszystko totalnie urzeknie fanów Wikingów. A kto nie czytał, a lubi batalistyczno-historyczne powieści koniecznie musi nadrobić ten cykl. A ja aż boję się gdybać jak to się skończy.