Krwawy las recenzja

 Geraint Jones stworzył bardzo mroczną i ponurą powieść, pełną przemocy, krwi, flaków, zdrady i generalnie wszystkiego co najgorsze, ale czy można się dziwić, skoro podjął się opisać Klęskę w Lesie Teutoburskim, jedną z największych militarnych porażek wczesnego Cesarstwa Rzymskiego?
 
 Chociaż w oficjalnym opisie czytamy, że książka to miks filmów takich jak Gladiator i Pluton z czym w sumie mogę się zgodzić, bo jest to naprawdę mocna proza, to, pozostając przy filmowych analogiach, od siebie dorzuciłbym jeszcze trzy tytuły i są to (kolejność losowa): 
 - Kompania braci - bo Jones świetnie oddaje więzi łączące zwykłych żołnierzy i braterstwo broni;
 - Furia (z Bradem Pittem) - podobny poziom okrucieństwa bijący z każdej kolejnej strony i poczucie beznadziei;
 - Czas apokalipsy - bo główny bohater też podróżuje w głąb siebie i ... dalej byłby spoiler.
 
 A jak wierność z faktami? Ciężko stwierdzić, bo autor sam w posłowiu przyznaje, że na historycznym tle chciał opowiedzieć swoją własną historię. Mamy zatem bohaterów znanych z książek o starożytnym Rzymie - jest Warus i Arminiusz i tak dalej, ale osią fabuły są losy szeregowych legionistów, o których nie wiadomo zbyt wiele i Jones do ich tworzenia posługiwał się głównie własnymi doświadczeniami z służby wojskowej w Afganistanie, co według mnie było strzałem w dziesiątkę i jest największym walorem tej opowieści, sprawiło, że jest to opowieść uniwersalna, i kupuję to nawet kosztem prawdy historycznej ( zresztą w posłowiu Jones wymienia opracowania historyczne, na których bazował pisząc Las).
 
 Teraz wady. Właściwie jedna wada. W książce roi się od przekleństw - jak to w wojsku, i samo to nie jest problemem, problemem jest ich dobór i powtarzalność, nie wiem czy to przez brak wyobraźni autora czy raczej tłumacza, w tekście powtarzają się naprzemiennie "cipa", "chuj" i "kozojebcy", a znając osobiście kilku żołnierzy wiem, że ich wyobraźnia do tworzenia bluzgów jest wręcz nieograniczona, i żaden nie pohańbiłby się tak pospolitymi jak zacytowane wyżej. 
 
Geraint Jones bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Liczyłem na średniaka, a dostałem naprawdę dobrą, ciężką powieść o czymś, chociaż zdecydowanie nie dla każdego będzie strawna.