Trauma recenzja

„Szczęście lub pech. Życie lub śmierć. Czas start. Właśnie dołączyłeś do gry”.

„Trauma” to kolejna mroczna opowieść Maxa Czornyja z komisarzem Deryłą w roli głównej.

Mistrz Gry, bezwzględny, psychopatyczny morderca, osobliwą „Grą w szczęście” terroryzuje Lublin. „Zabawa” nie ma określonych reguł, nie można przewidzieć jej przebiegu, ale za to z całą pewnością da się określić jej finał. Do makabrycznej rozgrywki może dołączyć każdy, nieświadomie stając się ofiarą zbrodni. Komisarz Deryło, wspomagany przez Tamarę Haler, błyskotliwą młodą podkomisarz o nieprzeciętnej pamięci i słabości do czekoladowych draż, próbują ująć sprawcę.

Zdawało mi się, że wszystko co makabryczne i mrożące krew w żyłach to już przeczytałam. Zdawało mi się, że jeśli chodzi o realizm i obrazowość scen literackich, nic mnie już nie zaskoczy. A jednak Maksowi się to udało. W „Traumie” skumulowało się wszystko, czego jeszcze nie doświadczyłam. Makabryczne sceny zbrodni, okrutne, wynaturzone zabójstwa i śmierci w męczarniach, to zdecydowanie domena tej części cyklu. Treść jest naprawdę bardzo drastyczna i szczerze odradzam czytanie jej przez osoby wysoko wrażliwe. Ja zaczynam się przyzwyczajać do swoistego stylu narracji Maxa Czornyja, do bezpośredniości i braku delikatności jeśli chodzi o opisy scen zbrodni, do ich precyzji i szczegółowości, a jednak są momenty, że skóra mi cierpnie.

Główny wątek fabularny jest niesztampowy i ciekawie zagmatwany. Tym razem, mimo że niemal od połowy powieści właściwie typowałam sprawcę, to i tak autorowi udało się mnie zaskoczyć motywacjami sprawców i powiązaniami między bohaterami. Oczywiście otrzymujemy również ciąg dalszy wątku obyczajowego dotyczącego komisarza Deryły i, jak dla mnie, całkiem przyjemną relację między komisarzem a młodą podkomisarz Haler. Rzadko w literaturze kryminalnej spotykam duet tak zgranych i żyjących w symbiozie śledczych. Mimo pozornej szorstkości są sobie oddani i darzą się szacunkiem. Ciekawi mnie, jak ten wątek potoczy się dalej, zważywszy na pogmatwany życiorys Deryły.

Mimo iż wątek fabularny rozwiązuje się i wyjaśnia całkowicie, samo zakończenie tomu autor skonstruował w swoim stylu: cliffhanger taki, że z ciekawości o ciąg dalszy aż skręca w żołądku.