Maigret i przybysz z Krakowa recenzja

Staram się zaczynać cykle wydawnicze od pierwszego tomu. Trochę tych kryminałów przeczytałam w swoim życiu. Zazwyczaj są dosyć obszerne, z bogatym tłem obyczajowym, które okazuje się wyjątkowo ważne w powieściach kryminalnych. Tutaj tego wyraźnie brakuje, ale należałoby wybaczyć początkującemu pisarzowi. Widać wyraźnie dobry warsztat w przyszłości. Intryga bardzo ciekawa, chociaż wprowadzony został niezły chaos. Komisarz Maigret ściga międzynarodowego przestępcę, który ma przybyć pociągiem. Czeka na niego na peronie. Początkowo nie wiadomo, co się dzieje. Ktoś kogoś szuka, ktoś kogoś śledzi, ktoś opuszcza pociąg, a jednak jest znaleziony martwy? Umarł, a jednak żyje?

Akcja toczy się szybko i nie zawsze znajdujemy uzasadnienie postępowania poszczególnych bohaterów. Z powodu ubogich opisów mylą się miejsca i bohaterowie. Trudno też nadążyć za myślami i dedukcją komisarza. Kolejne dziwne decyzje Maigreta zaskakują. Przypominają mi podejmowane działania porucznika Columbo ze znanego serialu. Jednak w powieści czytelnik odbiera to inaczej.

Ciekawie nakreślona sylwetka komisarza: duży, masywny, kościsty, solidny, cichy, lubi ciepło, chociaż ciągle trafia w środek zimna i deszczu. Ma zwyczaj siadania gdzie popadnie i nie zawsze jest to szczęśliwy wybór. Nieco infantylny opis ekipy śledzącej Piotra Łotysza – przybysza z Krakowa, a raczej pochodzącego z Europy Wschodniej międzynarodowego oszusta i mordercę o wielu twarzach i tożsamościach. Dla podkreślenia odmienności kulturowej autor wrzuca chaotyczne wspomnienia o Polaku, który uczył się w Paryżu i osiągnął wysokie stanowisko w Polsce. To był przykład pozytywny, ponieważ standardowy obraz człowieka z Europy Wschodniej to niechlujstwo, niedbalstwo, wszechobecny brud.

Dawno nie miałam w rękach powieści tak ubogiej w opisy sytuacji. Konsekwencją tego zabiegu jest totalny chaos. Przy bardzo ciekawej akcji pojawiają się jakieś postacie nie mające nic wspólnego z toczącymi się zdarzeniami. Mam nadzieję, kierując się recenzjami innych, że następne tomy uzupełnią te niedociągnięcia, ponieważ polubiłam komisarza Maigreta.