Dobry wilk. Tragedia w szwedzkim zoo recenzja

Fakt: autor momentami wpada w grząskie bajora swobodnej wypowiedzi, ale dzięki temu tworzy się trójwymiarowy obraz, gdzie skrajne tematy przeplatają się ze sobą, dając pewną głębię. Z jednej strony czytelnik zostaje wprowadzony w świat wilków oraz naturalną osobowość tego gatunku. Pan Berge robi to w sposób nawet czytelny i zrozumiały, żeby laik mógł się w tym wszystkim zorientować. Z drugiej zaś strony widzimy ludzki aspekt problemu, czyli obraz wilka w kulturze Skandynawii, rozwój myśli ekologicznej oraz działanie placówek, które mają tej filozofii służyć. I tak rodzi się konflikt między matką naturą, a tym, jak człowiek próbuje ograć ją na swój rozum. Nie to, że Berge wylewa wiadro pomyj na szwedzkich ekologów, ale stara się raczej zwrócić uwagę na to, że chyba jednak nie tędy droga, by zamykać dzikie zwierzęta w ciasnej instytucji i udawać, że to dla nich lepiej i że mogą żyć z ludźmi za pan brat.

Lars Berge zwraca też uwagę na śledztwo, które wyjaśniało okoliczności śmierci opiekunki wilków. Ogólny wydźwięk tego akurat wątku jest taki, że tutaj żadne śledztwo aż tak bardzo nie było potrzebne. No bo jaki jest wilk? Wilk musi mieć szerokie terytoria, po których porusza się swobodnie. Wilk musi mieć intymny punkt, w którym będzie mogła rozwijać się jego rodzina. Wilk ma swój własny system społeczny, a nam ludziom NIC DO TEGO. Te zwierzęta nie potrzebują, abyśmy do nich zaglądali i próbowali się z nimi zasymilować, bo one bardzo dobrze wiedzą, że to nie zadziała. Dowodem na to jest śmierć ledwo trzydziestoletniej dziewczyny, która uwierzyła - której pozwolono uwierzyć! - że może się z wilkami przyjaźnić.

Czy to naiwność, czy głupota, czy może czysta, krnąbrna arogancja - pan autor nie ocenia, nie tak otwarcie przynajmniej. Próbuje nas raczej przekonać do tego, że instytucja typu zoo, jeśli nie jest koniecznością, to złe miejsce dla wilka i jemu podobnych zwierząt. Że kontakt z człowiekiem powinien być skrajnie minimalny, a w najlepszym wypadku żaden. No bo ile to tysięcy lat zajęło człowiekowi udomowienie psa, a jednak co rusz słychać, że jakiś cicha woda Reks ni stąd, ni zowąd rzucił się na dziecko. Jakie mamy prawo twierdzić, że z wilkiem w zoo może być inaczej?