Wilczyca recenzja

Temat wilkołaków, wampirów itp, najczęściej wiązany jest z legendami, wierzeniami jakiegoś plemienia, przekazywaniem wadliwego genu z pokolenia na pokolenie. Jednak nie u Katarzyny Bereniki Miszczuk. Ja cały czas mam w głowie, to że autorka pisząc pierwszą i drugą część swoich powieści miała "naście" lat i też zdaję sobie sprawę, że książka ma już 16 lat, więc i popkultura zmiennokształtnych wygląda zupełnie inaczej. Jednak w drugiej części coś poszło nie tak.
Jak się można domyślać, główna bohaterka również została zaszczepiona, a do jej krwiobiegu trafiły wirus, który miał na celu zamienić ja w wilka. Mimo, że wyostrzyły jej się zmysły, nigdy nie potrafiła przemienić się tak jak jej chłopak Max. Do tego w mieście zaczyna grasować niebezpieczne zwierze, które zaczyna zabijać ludzi i ewidentnie polować na paczkę wilków. Margo i jej przyjaciele, po raz kolejny stają na przeciw instytutowi, który wciąż stara się ich kontrolować i grzebać w ich DNA.
Ciężko mi to szło. Coraz mniej spójności, coraz więcej banałów. Autorka ewidentnie, chciała wpakować tam za dużo wątków, które finalnie kończyły się płytko i szybko lub zaczynały się i nie kończyły, a ja zadawałam sobie pytanie, po co w ogóle , ot było tam wepchnięte. Kolejne włamanie do złowieszczego instytutu, brawurowa ucieczka, wypadki, szpitale (i to dwa razy), jednym słowem "dobrze żarło i zdechło".
Niestety tym razem czuć, że wyszło to z pod ręki niedojrzałego pisarza, który dobrze rokuje, ale czeka go długi warsztat. Miejscami miałam też wrażenie, że Pani Miszczuk nie do końca jest pewna co tam napisać i z horroru dla młodzieży, robi się romansidło.
Jednak, żeby kompletnie nie skreślić tej pozycji, wciąż chwalę tę książkę za poczucie humoru, niebywałą dojrzałość i dopracowanie postaci. Każdy z bohaterów był naprawdę przemyślany, miał swój niepowtarzalny charakter i styl bycia. Tempo akcji stale rośnie i mimo, że opisuje to z punktu widzenia osoby dorosłej, to wiem, że dla nastolatków, może to być coś naprawdę zapierającego dech w piersiach.
Podsumowując. Mój dorosły umysł trochę miażdży tą pozycję, próbując znaleźć w tej powieści sens i logikę. Jednak sięgając po tego typu literaturę, musimy wyłączyć analizę i po prostu dać się ponieść nastoletniemu romansowi.